#5

Hej, hej. :)
Chciałabym Wam na wstępie podziękować za te wszystkie komentarze i  jakieś 1900 wejść na bloga.
To jest takie ... oh, wow, lovely.
Nie będę zanudzać.
A, i tego... Larry...niedługo ;>
W zamian niespodzianka mała, że już tak długo czekacie.
Enjoy.

~

Zatłoczony klub, na parkiecie multum tańczących i ocierających się o siebie ludzi. Grała głośna muzyka, która była powyżej normy. Zayn, Liam i Niall zniknęli gdzieś w tłumie tańczących.

Harry przedarł się jakoś do baru, torując sobie drogę dłońmi, i mówiąc głośne 'sorry'.

usiadł na jednym z wysokich, barowych stołków i próbując przekrzyczeć muzykę zamówił Mojito z podwójną wódką.

Powoli sączył drinka i uważnym wzrokiem lustrował wijące się na parkiecie dziewczyny, lecz częściej zawieszał oko na męskich sylwetkach.

Gdy dopijał już swój napój, poczuł, że ktoś lekko puka go w ramię. Odwrócił się i ujrzał całkiem ładną i zgrabną blondynkę. Kojarzył ją ze szkoły, ale za cholerę nie wiedział jak ma na imię i do której klasy chodzi. Dziewczyna uśmiechnęła się lekko i usiadła na krześle obok dając znak na barmana. Po chwili przyniósł jej drinka identycznego do tego co miał lokaty chłopak.

-Jestem Florence - przedstawiła się. - Chodzimy razem do szkoły, kojarzysz?

Skinął głową i uznał, że to będzie idealna dziewczyna do jego planu. Po chwili rozmowa się rozkręciła, obydwoje byli lekko wstawieni i czuli się lekko. Aby zrobić na dziewczynie jak najlepsze wrażenie, flirtował z nią, prawił komplementy. Wiedział, że dziewczyny to lubią. Aktualnie dziękował w duchu swojej starszej siostrze, że ta nauczyła go obchodzenia się z kobietami.

Rozmawiali o rzeczach istotnych i tych mniej też. Dowiedział się w końcu, że jest rok niżej, ale niewielka różnica wieku nie przeszkadzała mu aż tak. Ważne żeby skupić się na wykonaniu planu, a ta dziewczyna była do tego idealna. Wiedział, że przez najbliższe tygodnie blondynka się od niego nie odczepi, co też było mu na rękę, aczkolwiek była to część planu.

Harry po ilości wypitych drinków uznał, że wypadałoby w końcu iść do toalety. Przeprosił dziewczynę i znowu musiał przedrzeć się przez tłum tańczących i spoconych ludzi. Chwycił za klamkę i widok, który tak ujrzał całkowicie go zszokował. Na blacie, którym były połączone umywalki siedział Niall i zachłannie kogoś całował. Niby nic dziwnego, ale tą osobą nie była dziewczyna. Dziewczyny nie oplatałby w pasie nogami i nie przyciągał do siebie bliżej by bardziej wpić się w wargi. Dziewczyna nie wkładałaby mu rąk pod koszulkę. Dziewczyna nie miałaby krótko obciętych włosów. Jeśli byłaby to dziewczyna, to ona siedziałaby na miejscu Niall'a.

Niall całował się z Zaynem. Żaden z nich nie wyglądał na niezadowolonego, wręcz przeciwnie. Lada moment, a zaczęliby się tam ostro pieprzyć.

Zatraceni w pocałunku nie zauważyli stojącego w drzwiach Harry'ego. stał tam jak skamieniały i nie mógł uwierzyć własnym oczom. Póki nadal nie został zauważony, wycofał się cicho z łazienki i wrócił do czekającej na niego dziewczyny.

W jego głowie nadal utrzymywał się obraz całujących się przyjaciół.

-Coś się stało? - Dziewczyna nachyliła się nad nim i chwyciła za ramię.- Wyglądasz jakbyś zobaczył coś niezbyt miłego. - Powiedziała z przekąsem.

Pod wpływem dotyku dziewczyny wyrwał się z lekkiego letargu i ocknął się.

-Nie, wszystko jest okej - odparł szybko i lekko nerwowo.

Czuł, że tematy do rozmów z Florence kończą się, postanowił przejąć inicjatywę. W końcu nie chciał jej stracić. Potrzebował jej do własnych korzyści.

Chwycił ją za dłoń i pomógł zejść z wysokiego, barowego krzesła.

-Zatańczmy! - krzyknął do niej.

Objął ją delikatnie za talię i zaczęli się poruszać w rytm piosenki.

*

-Nialler, co to za laskę wczoraj wyrwałeś? -Zapytał Harry podchwytliwie.

Właśnie całą paczką siedzieli w pizzerii. Liam i Danielle, Zayn i Gwyneth, Niall i oczywiście Harry. Dziewczęta były pochłonięte rozmową na temat nowej kolekcji butów Louboutiniego, więc nie specjalnie zwróciły uwagę na słowa Styles'a.

Skonsternowany blondyn spojrzał pytająco na lokatego jakby nie wiedział o co mu chodziło.

-Brunetka, krótkie włosy, kolczyki w uszach - zaczął opisywać żeby naprowadzić przyjaciela. - O, takie jak ma Zayn.

Mulat słysząc swoje imię oderwał się od swojej dziewczyny i spojrzał pytająco w stronę skąd doszedł do niego głos Harry'ego.

-Co ja?

-Nic, po prostu porównuję twoje kolczyki do tych, które miała laska z którą wczoraj nasz Irlandczyk zaszalał – powiedział jak gdyby nigdy nic.

Harry chciał po prostu mieć tą satysfakcję, że wie i widział coś o czym nikt inny nie ma bladego pojęcia. Lekkimi aluzjami chciał przekazać im, że wie o ich wczorajszym wybryku.

A może i to nie był jednorazowy odskok od rzeczywistości?

Harry jednak wątpił w to całym swoim sercem.

On znał Niall'a z innej strony. Jako wiecznego imprezowicza, który podrywał coraz to ładniejsze dziewczyny. On po prostu szalał za płcią piękną, a gardził tymi nieco mniej urodziwszymi.

Jako, że był naprawdę przystojny sam nie mógł opędzić się od dziewczyn.

Po prostu na niego leciały, a on wykorzystywał to jak mógł.

Taki człowiek nie mógł być gejem.

Harry nadal nie mógł uwierzyć w to co widział wczorajszego wieczoru w klubowej toalecie.

-Brunetka? - Zapytał lekko zdezorientowany chłopak.

Lokaty pokiwał głową twierdząco i sięgnął po ostatni kawałek pizzy.

-Bardzo mi kogoś przyp...

-Nie wiem o czym mówisz – przerwał mu w połowie zdania i gwałtownie wstał ze swojego miejsca ściągając z wieszaka swoją kurtkę. - Wybaczcie, ale muszę już iść – powiedział lekko podenerwowanym głosem i ruszył ku drzwiom.

Harry widząc jego zachowanie poczuł, że trafił w sedno. Uśmiechnął się z satysfakcją.

Chwytając za szklankę z napojem napotkał nad stolikiem spojrzenie Zayn'a. Bardzo złowrogie.

Jakby chciał go zabić. I pewnie niedługo to zrobi.

Żaden z nich już nie odezwał się do siebie. Ciszę przy ich stoliku zakłócały jedynie ciche śmiechy dziewczyn, które nie miały o niczym pojęcia.

*

Proszę, daj mi ostatnią szansę. D. xx

Nie, nie da mu kolejnej. I tak by ją zmarnował. Zresztą jak zawsze.

Za każdym pieprzonym razem. Wykasował wiadomość nawet nie odpowiadając i wrócił do czytania książki.

Chwilę później usłyszał dźwięk kolejnego SMS'a. Bez wyraźnych chęci nacisnął przycisk odczytaj.

Spodziewał się podobnej treści, co tamten. Nie mylił się.

Nie zawiodę Cię tym razem. Kocham Cię. D.

Powoli zaczynał mieć go już po dziurki w nosie.

Nie dość, że go perfidnie okłamał i zdradził, to jeszcze się naprzykrza i ciągle przypomina o swoim istnieniu. Widocznie nie ma na tyle godności.

Albo naprawdę żałuje. Pomyślał Louis, ale prędko pozbył się tej myśli ponieważ wiedział jakby się skończyło kolejne przebaczenie.

Kolejnym kłamstwem.

Kolejną zdradą.

Nauczył się już być obojętnym na wybryki Dominica. I chyba był pewny, że po tylu przykrościach, których doznał nie czuje do niego już kompletnie nic.

Był z siebie dumny, że wytrwale ignoruje wszystkie wiadomości, telefony, wyrzuca kwiaty z przeprosinami, które codziennie zastaje pod drzwiami mieszkania.

Wielokrotnie prosił go by tego nie robił.

Kolejny SMS.

Naprawdę żałuję! Wybacz mi. xx

Zostawił to bez odpowiedzi.

Wrócił wcześniej. Podekscytowany ujrzeniem swojego chłopaka przyśpieszył kroku. Tak bardzo się za nim stęsknił. Nie widział go zaledwie półtora tygodnia, a już chciał wziąć w ramiona, mocno przytulić, namiętnie pocałować i powiedzieć jak bardzo tęsknił.

Jakież było jego zdziwienie, gdy wszedł do mieszkania Dominica i zastał go w niezbyt dobrej do wytłumaczenia sytuacji.

Mianowicie, Dominic, jego blond bóstwo leżało prawie nagie pod umięśnionym, nieznanym mu mężczyzną.

-Nie przeszkadzajcie sobie – rzucił tylko i wyszedł.

Nawet za nim nie pobiegł, aby przeprosić, wytłumaczyć. Nic. 

Nie chciał o nim pamiętać. Mimo że nie kochał go już, złość pozostała. I wspomnienia. I sentyment. I...to dziwne uczucie. Wiesz, że nie kochasz już danej osoby, ale jeśli o niej wspomnisz, choć trochę robi ci się ciepło na sercu.

Pierwszej prawdziwej miłości nie przestaje się kochać, zawsze coś będziemy do niej czuli.

Aby zająć myśli czymś innym, chwycił leżącą nieopodal aktówkę i wygodnie usadził się na sofie.

Wyciągnął z niej rysunki, z którymi zalegał oceną.

Beztalencie.

To też.

I to.

Ujdzie.

Może być.

Mam pięciolatka w klasie?

To jest całkiem znośne.

Postawił kilka ocen miernych i kilka tych bardziej pozytywnych.

Jeden rysunek przykuł najbardziej jego uwagę.

Z kartki spoglądał na niego on sam. Dobrze wycieniowane, dobrze dobrany ołówek.

Ale było też kilka niedoskonałości. Niewielkich,ale zawsze.

Obrócił rysunek by spojrzeć kto jest jego autorem.

Mam nadzieję, że w końcu mnie Pan doceni.

H. Styles

Zaintrygował go od pierwszych chwil. Nie wiedział czemu, ale w tej młodej i jak mu się wydawało, niewinnej twarzy było coś interesującego.

Westchnął ciężko, zastanawiając się jaką postawić ocenę.

Wyjątkowo postawił mu piątkę. Wyjątkowo.


~~
Tak, wiem! Krótkieeeeeeeeeeeeeeee