Tajemniczy wielbiciel - ONE-SHOT

Hej. Mimo, że jestem na wakacjach napisałam takiego shota na szybko, który chodził mi po głowie od dawna. Najpierw miały to być listy, potem e-maile, ale wyszły... Sami zobaczcie! 

Aha, żeby nie było - Lou i Hazza są tu w tym samym wieku!

Enjoy!

~

Ospale wpatrywałem się w sunące po szybie krople deszczu przy okazji obstawiając zakłady, która z nich spadnie i rozbije się na tysiące kolejnych kropelek wody o parapet. Lepsze takie dziecinne zabawy niż słuchanie wykładu starej nauczycielki o bezpiecznym współżyciu. Jaka to logika? Chcesz się pieprzyć to zakładasz gumkę bądź bierzesz tabletki. Ale nie! Bo my mamy po siedemnaście lat i według tych staruszków nadal jesteśmy dziećmi, które trzeba uchronić przed niechcianą ciążą.

Odetchnąłem z ulgą, gdy tylko sobie pomyślałem, że ja nie mam i nie będę mieć takich problemów. Bo po pierwsze – nie mam dziewczyny. Po drugie - Harry'ego Styles'a, wiecznego dzieciaka żyjącego we własnym świecie z grupką oddanych przyjaciół nie interesują dziewczyny. No cóż, bywa. Mimo że jestem przystojny (przynajmniej tak mówi mama!) nie mam nikogo. Jeszcze nikt dostatecznie nie zainteresował się moimi loczkami i dołeczkami w policzkach, które tak uwielbia damska część mojej rodziny. Nie ma dnia żeby jeden z moich policzków nie został wytarmoszony przez moją kochaną siostrę Gemmę czy mamę.

-Hej, Harry – ocknąłem się i spojrzałem w stronę dobiegającego delikatnego głosu mojego przyjaciela. - Zamyśliłeś się.

Louis delikatnie uśmiechnął się do mnie i oparł się na swojej dłoni udając, że słucha nieudolnej instrukcji pani Meyer, która usiłowała wytłumaczyć jak zakłada się prezerwatywę. Parsknąłem pod nosem, gdy zobaczyłem jak żywiołowo gestykuluje dłońmi przy okazji nabawiając się wielkich rumieńców na okrągłych polikach. Trąciłem delikatnie chłopaka, który od razu skojarzył o co mi chodzi i zaśmiał się tłumiąc dźwięk dłonią.

Z Louim rozumieliśmy się bez słów, praktycznie znaliśmy się od dzieciństwa, więc to może dlatego.

Szczerze mówiąc, przyznam się Louis mi się cholernie podoba! Może nie jestem w nim zakochany, ale może po prostu zauroczony. No ja po prostu nie wiem kto by się nie oparł jego wyglądowi. Kasztanowe włosy, które zaczesywał na bok delikatnie opadały mu na oczy, które dosłownie cię pochłaniały kiedy wpatrywałeś się w nie dłużej niż pięć sekund. Zwykle chodził w wąskich kolorowych rurkach, które idealnie opinały jego pośladki i obowiązkowo koszulki w paski, na które zarzucał swój ulubiony workowaty plecak, który nie chwaląc się kupiłem mu na jego szesnaste urodziny.

Od monotonnego głosu wyrwała mnie wibracja. Nie, nie taka wibracja zboczeńce. Szybko wyciągnąłem telefon i chowając go pod ławką by mi go nie skonfiskowano odczytałem wiadomość.

Od: Zastrzeżony

Cześć Harry ;)

Jesteś strasznie zamyślony tego dnia, nie sądzisz? Tak bardzo chciałbym

wiedzieć o czym lub o kim myślisz. Ale wiesz, jeśli okazałaby to się osoba

byłbym strasznie zazdrosny. Wybacz, taka moja natura. Pewnie zastanawiasz

się kto okazał się tak niekulturalny i pisze z zastrzeżonego numeru? Przepraszam, ale

nie mogę Ci tego zdradzić. Powiem tylko tyle, że strasznie seksownie dziś wyglądasz

i gdyby nie to, że mógłbym się zdradzić moim zachowaniem rzuciłbym się na ciebie

na przerwie i zgwałcił.

Aha, i jeśli pozwolisz będę nękać Cię takimi wiadomościami. Jeśli Ci się to nie spodoba – przestanę.

Wiedz, że widzę Cię cały czas i obserwuję Twoje zachowanie. Jeśli coś będzie nie tak poznam to.

Może niedługo Ci się ujawnię? Kto wie? Nie żegnam się, bo pewnie jeszcze dziś do Ciebie napiszę.

Moja pierwsza myśl? O Boże, mam tajemniczego wielbiciela! Moja druga myśl? O mój Boże, on mnie widzi! Trzecia? To jest...chłopak. Szczerze mówiąc prędzej spodziewałbym się takiego czegoś po ślepo zakochanej we mnie dziewczynie, a nie po chłopaku, który najwidoczniej tak dobrze mnie zna, że ma mój numer telefonu! A ma go bardzo mało osób, nie rozdaję go od tak byle komu. Tylko najważniejsi. Pewnie ten ktoś nieźle musiał się namęczyć by go zdobyć. Gdy tylko ochłonąłem zablokowałem klawiaturę i schowałem telefon do kieszeni. Kątem oka zauważyłem, że ten sam gest wykonuje Louis, który siedział ze mną ramię w ramię. A może... Nie Harry, nie bądź naiwny.

-Louis, pisałeś do mnie SMS'a? - zapytałem niewinnie siląc się na obojętny ton jednak mając nadzieję, że tajemniczym wielbicielem okaże się on.

-Nie, sprawdzałem godzinę – odparł. Wydawał się wiarygodny, więc czemu miałbym mu nie wierzyć? Poza tym jest on człowiekiem godnym zaufania, więc mogłem odetchnąć z ulgą.

Do końca lekcji zostało ostatnie pięć minut, więc powtórnie ukradkiem wyciągnąłem telefon i odczytałem wiadomość powtórnie.

...pewnie jeszcze dziś do Ciebie napiszę.

Mimowolnie zadrżałem podniecony myślą, że on znów do mnie napisze. Może teraz? Może za piętnaście minut albo za godzinę? Lub wieczorem!

-Panie Styles! - usłyszałem gburowaty głos nauczycielki od wychowania seksualnego. - Dzwonek! Proszę wyjść z klasy!

Zabrałem w garść moją torbę i szybko dołączyłem do Louis'ego, który stał przy wyjściu i czekał na mnie. Posłałem mu mordercze spojrzenie, gdy zauważyłem, że cicho się ze mnie śmieje.

-Głupek – mruknąłem pod nosem i razem skierowaliśmy się na stołówkę, gdzie już pewnie czekali na nas nasi przyjaciele.

-Hej! - przywitaliśmy się i usiedliśmy przy okrągłym stoliku.

Natalie Horan, niska blondynka z turkusowymi oczyma już zajadła sałatkę z dużą ilością pomidorów, ogórków i tych innych zdrowych rzeczy zawzięcie rozmawiała z Lilianną Payne, brunetką z chłopięcą fryzurą, która zawsze trzymała na kolanach otwartą książkę z jakiegoś przedmiotu.

No i Zayn Malik. Trzeci chłopak w naszej małej paczce. Co chwila przeglądał się w ciemnym odbiciu swojego telefonu i spoglądał na kuso ubrane przechodzące dziewczyny.

A Louis? On gdzieś zniknął. Ach, przecież wspominał, że idzie do toalety. Boże, Styles ty ciemnoto.

Zrezygnowany i lekko rozczarowany, że nie mam z kim porozmawiać, bo inni są zajęci sobą wyciągnąłem moje drugie śniadanie, które przygotowała mi mama. Może to głupio brzmi, ale mi po prostu się nie chce robić tego wszystkiego! No bo kto ma siłę wstać rano i zrobić śniadanie? No na pewno nie ja.

Zadowolony, że w ogóle coś znalazłem w torbie zacząłem konsumować kanapkę z...sałatą i pomidorem. Wielkie dzięki mamo, mogłaś powiedzieć, że mam się odchudzać, a nie faszerować mnie zdrowymi warzywkami. Nie zdążyłem wziąć kęsa, gdy mój telefon powtórnie dał znać, że dostałem wiadomość. Wolną ręką wyciągnąłem go i powtórnie kliknąłem przycisk oznaczony jako 'odczytaj'.

Od: Zastrzeżony

Hej powtórnie. Zauważyłem, że jednak moja pierwsza wiadomość nie zaszokowała Cię zbytnio.

Chociaż po minie mogłem dostrzec, że jesteś bardzo zafascynowany.

Spodobał Ci się pomysł z gwałtem na środku korytarza?

Twoje zarumienione policzki to potwierdziły.

Masz ochotę na więcej pikantnych pomysłów? Daj obojętnie jaki znak. Uśmiechnij się, pokiwaj głową – pamiętaj, że ja Cię ciągle widzę! Xxx

W moim podbrzuszu poczułem miłe palące uczucie. Nie, niemożliwe. Nie mogłem podniecić się zwykłą wiadomością od jakiegoś psychopaty, który widzi każdy mój ruch. Jednakże ciekawość następnej wiadomości zwyciężyła i na moją twarz wstąpił szeroki uśmiech. Niespokojnie pokręciłem się na swoim miejscu niepewny czy mój Tajemniczy Wielbiciel jak go nazwałem zauważy mój gest. Znów obróciłem się twarzą do moich przyjaciół zajętych sobą i z zniecierpliwieniem czekałem na kolejną wiadomość nerwowo obracając telefon w palcach i co chwila sprawdzając czy przypadkiem wiadomość nie przyszła. Niestety, z nadzieją czekałem do końca przerwy, ale po wiadomości ani słychu ani widu. Rozczarowany udałem się na następną lekcję jaką okazała się znienawidzona przeze mnie biologia. Zasiadłem w mojej stałem ławce razem z Louis'm, który zjawił się kilka minut po dzwonku.

Do klasy szybkim krokiem wkroczyła szczupła kobieta z kokiem siwych włosów na czubku głowy.

Nakazała otworzyć podręczniki na stronie sześćdziesiątej dziewiątej, a sama wygodnie rozłożyła się na nauczycielskim fotelu i co chwila popijała parującą kawę.

Leniwie sięgnąłem po grubą książkę. Żarty sobie stroicie?! Układ rozrodczy...męski?

Realistyczne zdjęcia ukazywały każdy najdrobniejszy szczegół naszej anatomii. Już miałem rozpoczynać pierwsze zdanie, gdy nadszedł wyczekiwany moment.

Szybko wyciągnąłem telefon.

Od: Zastrzeżony

Uh, niegrzeczny chłopiec. Znam Cię już baaardzo długo, a nie spodziewałem się, że Ty – ułożony

synek mamusi chce czytać o takich rzeczach! No no, kto by pomyślał.

Ale wróćmy do tematu... Chciałeś wiedzieć co bym chciał z Tobą robić?

To może na początek zabrałbym Cię gdzieś w zaciszne miejsce, gdzieś gdzie

nikt nie słyszałby naszych krzyków...rozkoszy oczywiście. I wreszcie

bym Cię pocałował. Mocno, namiętnie, z pożądaniem. Całowałbym Cię tak długo by 'odpracować' te

wszystkie lata przez które musiałem ukrywać moje uczucia do Ciebie. Ale to nie ważne.

Później...rozebrałbym Cię, całował każdy milimetr Twojego ciała, a potem wziąłbym Twojego umm....

kolegę (przepraszam, nie lubię tych profesjonalnych wyrażeń) w usta i obciągałbym Ci tak

dobrze, że przez następne trzydzieści minut po krzyczałbyś moje imię.

Imię, które bardzo dobrze znasz i wymawiałeś miliony razy.

To moja ostatnia wiadomość dzisiaj. Nie chcę Cię narażać na dziwny wzrok innych kiedy

spojrzą na wybrzuszenia na Twoich spodniach.

Pa, do następnego xx

Kurczę, faktycznie. Moje spodnie zrobiły się nieco przyciasne, ale nie aż tak żeby to było widoczne. Niespokojnie poruszyłem się na swoim miejscu. On mnie zna. Od dawna. Ja znam jego. Boże, to się robi coraz bardziej nienormalne. Nienormalne i podniecające. Styles, ty popieprzony idioto.

*

Wieczorem kładłem się spać z nadzieją, że nieznajomy przyśle mi wiadomość z krótkim dobranocnym pożegnaniem. Niestety, nic takiego nie miało miejsca. Niezaspokojony poszedłem spać.

Jednak drugiego dnia rano czekała na mnie miła niespodzianka. Tak, zgadliście. Wiadomość od Nieznajomego. Dodatkowo zaspałem na pierwszą lekcję, ale to teraz nieważne. Szybko chwyciłem telefon.

Od: Zastrzeżony

Cześć Harry.

nigdzie Cię nie widzę. Zaspałeś? No tak, głupio pytam. Zwykle nie ma Cię w czwartki na pierwszej lekcji. Też nienawidzę geografii. Tak mi się tu nudzi bez Ciebie. Nie mam na kogo patrzeć, nie mogę wyobrażać sobie co będę mógł z Tobą robić...bo Cię tu nie ma. Uh, po części się zdradziłem. Ale w naszej klasie jest 20 chłopaków, więc życzę powodzenia w poszukiwaniu tego właściwego. Z chęcią już teraz powiedziałbym Ci kim jestem, ale tak miło się patrzy jak się rumienisz, gdy odczytujesz wiadomości ode mnie.

Koniec! Za 20 minut widzę Cię w szkole. Mam prośbę. Mógłbyś ubrać się w te fioletowe rurki, które tak dobrze opinają Ci dupę? Mrau. I jeszcze tą białą bokserkę z mocno wyciętymi bokami. Wyglądasz w niej strasznie podniecająco.

Do zobaczenia xxx

Ta koszulka? Boże, nie. Wyglądam w niej jak rasowy gej, który mówi 'hej, jestem Harry, jestem pedałem. Ja się nachylę, a ty mi wjedziesz mi w tyłek.' Ale jak jemu się podoba to czemu nie? Szybko wygrzebałem z szafy ubrania i przebrałem się w nie. Gotowy, chwyciłem torbę i wyszedłem z mojego pokoju.

Po drodze usłyszałem pukanie do drzwi. Szybko zakładając buty otworzyłem. W progu stał Louis.

-Też spóźniony? - wysapałem. Pokiwał głową. Przyśpieszyłem swoje ruchy i już chwilę później maszerowaliśmy szybkim krokiem w stronę szkoły.

-Hazza, w coś ty się ubrał? - zapytał próbując ukryć ironiczny uśmieszek.

No przecież mu nie powiem, że tak kazał ubrać mi się nieznany mi chłopak, który przysyła mi zboczone sms'y i który w dodatku widzi każdy mój ruch i gest.

-Nie miałem niczego czystego w szafie - wymyśliłem na poczekaniu. Do końca drogi już żaden z nas się nie odezwał.

A w szkole? Przez pierwsze cztery lekcje nie dostałem żadnej wiadomości od Nieznajomego. Nie powiem, że mnie to nie rozczarowało. Owszem, mimo że nie mogę wymagać od niego tego żeby do mnie pisał byłem rozczarowany. Żadnego SMS'a. Nawet najkrótszego. Szkoda.

-Louis! - zawołałem, gdy zauważyłem chłopaka, który kierował się ku wyjściu ze szkoły.

Zatrzymał się i spokojnie poczekał aż do niego dobiegnę.- Gdzie idziesz?

-Do sklepu. Chcesz coś? - zapytał obojętnie.

Przecząco potrząsnąłem głową uważnie go lustrując. Odszedł, a drzwi zatrzasnęły się za nim z głośnym hukiem. Przez ostatnie dni dziwnie się zachowywał w stosunku do mnie. Unikał kontaktu, dłuższych rozmów, wspólnych wyjść. No bywa, ja go na siłę nie będę nigdzie wyciągać. Kilka minut później dzwonek wyrwał mnie z rozmyśleń i mozolnym krokiem skierowałem się na następną lekcję jaką była plastyka czy jak kto woli zajęcia artystyczne.

Zasiadłem w ostatniej najbezpieczniejszej ławce by móc się trochę zdrzemnąć kiedy obok mnie usiadł zdyszany z wypiekami na twarzy Louis.

-Maraton przebiegłeś czy co? - zapytałem.

-Można tak powiedzieć – odparł i wyciągnął z plecaka przybory do rysunku całkowicie mnie olewając.

Chwilę później poczułem, że przyszedł mi SMS.

Od: Zastrzeżony

Heeej. Przepraszam, że nie pisałem przez te ostatnie trzy godziny.

Fundusze na koncie mi się skończyły, ale już jest okej. Przyznam, że

świetnie wyglądasz w tych ciuchach. Aż musiałem

wyjść do łazienki by sobie obciągnąć. To twoja wina

Ty seksowna bestio! O dziwo mnie posłuchałeś

i ubrałeś to. Ciekawe czy zawsze byłbyś taki grzeczny i spełniał

każdą moją prośbę? Przy okazji – gdybym poprosił Cię o przebranie się

za seksownego policjanta, zrobiłbyś to?

Ua, aż mi się gorąco zrobiło gdy o tym pomyślałem. Wiesz, że mam na Ciebie straszną ochotę?

Chciałbym Cię przywiązać do łóżka i robić z Tobą nieziemskie rzeczy. Założę się, że jeszcze

tego nie robiłeś. Ba! Ja to wiem! Hazza-prawiczek. Chciałbym być Twoim pierwszym, co Ty na to?

Nie zapomniałbyś tego do końca życia, kociaku. Aha, jeszcze jedna uwaga. Przestań się

rozglądać za każdym chłopakiem, który trzyma telefon. Pa xxx

Faktycznie, miał rację. Oglądałem się za każdym chłopakiem, który aktualnie trzymał telefon w dłoni. Na wszelki wypadek rozejrzałem się jeszcze raz.

Chris trzymał komórkę pod ławką i zawzięcie coś pisał. Wyczuł mój wzrok i posłał mi słaby uśmiech. Może to on? Okej, dalej. Za nim siedział Adam, który w przeciwieństwie do Chrisa swobodnie i bez krępacji trzymał telefon nad ławką narażając się na konfiskatę. Również szybko przebierał palcami po klawiaturze. Modliłem się żeby to nie okazał się on. Serio, nie kręcili mnie rudzielce i aparatem na zębach. Następny siedział Brian. Chował telefon do kieszeni. Gdy zauważył, że się na niego bezczelnie gapię posłał mi niemiły uśmiech mówiący 'Co się gapisz frajerze?', więc szybko się odwróciłem i zrezygnowany oparłem się na łokciach próbując zrozumieć co mówi nauczycielka.

Znów poczułem wibracje w kieszeni.

Od: Zastrzeżony

To nie Chris, Adam ani Brian! I przestań się tak za nimi oglądać, bo będę zazdrosny! :(

Mała podpowiedź. Odpowiedź masz blisko siebie tylko jej nie zauważasz.

Tak poza tematem – myślę, że spotkamy się w przyszłym tygodniu. Mam dość ukrywania się przed Tobą.

Ulala, mój wielbiciel jest zazdrosny! Uśmiechnąłem się z satysfakcją. A co do jego podpowiedzi. Całkowicie nie wiedziałem o co mu chodzi. Spojrzałem na Louis'ego, który niespokojnie kręcił się na swoim miejscu. W jego dłoni zauważyłem telefon. Czy ja już mam jakąś obsesję? Cóż, zaryzykuję po raz drugi.

-Lou – zapytałem ostrożnie. - Pisałeś może coś do mnie?

-Gdybym chciał ci coś powiedzieć zrobiłbym to teraz, a nie tracił pieniądze na wiadomości, prawda?

Pokornie pokiwałem głową i zacząłem słuchać nauczycielki.

Do końca dnia z wytęsknieniem czekałem na jakąkolwiek wiadomość od Nieznajomego.

Nic. Nie dawał znaku życia przez najbliższe kilka dni. Aż zacząłem się martwić.

Pewnego sobotniego wieczoru mój telefon dał o sobie znać.

Od: Zastrzeżony

Harry, jutro o dziewiątej (wieczorem oczywiście) przyjdź do parku, który znajduje się najbliżej

Twojego domu. Będę czekał nad tą małą sadzawką.

Mam nadzieję, że zaakceptujesz to kim jestem i nie będziesz ze mnie szydzić czy coś ;)

Do jutra xx

Mój Boże. To się miało stać. Już jutro. Już za kilkanaście godzin. Poznam go. I nie, nie zamierzam go wyśmiać. Nieważne czy byłby to ten pryszczaty dzieciak z pierwszej ławki czy rosły futbolista. Zaakceptuję, ewentualnie lekko wyjaśnię, że nie jest w moim typie.

Z mocno bijącym sercem położyłem się do łóżka. Na sen nie musiałem czekać długo. Nadszedł natychmiastowo.

Rano obudziłem się tak samo podekscytowany jak się położyłem. Była dopiero dwunasta po południu, więc miałem jeszcze całe dziewięć godzin. Dla zabicia czasu ubrałem się starannie dobierając części garderoby. Następnie posprzątałem swój pokój co było nie lada wyzwaniem. Później o dziwo odrobiłem zaległe zadania domowe. Tak zeszło mi do osiemnastej. Zostały mi ostatnie trzy godziny. Nerwowo chodziłem po domu. Dobrze, że nie było mamy ani Gemmy, bo od razu wyciągnęły by ode mnie to co mnie trapiło.

Dziewiętnasta. Coraz bliżej. Z nerwów zaczął boleć mnie brzuch. Szybko podreptałem do kuchni by zrobić sobie miętową herbatę. Celowo przedłużałem parzenie jej by czas do dziewiątej minął szybciej. Wypiłem ją, przy okazji parząc sobie język.

Nerwowo chodziłem z jednego pomieszczenia do drugiego.

Nadeszło wpół do dziewiątej. Ponownie poszedłem do swojego pokoju i przejrzałem się w lustrze. Zmieniłem tylko brudną koszulkę na czyste niebieskie polo, narzuciłem na to białą zapinaną bluzę i było okej. Za oknem zrobiło się już ciemno.

Zbiegłem do holu, założyłem swoje stare białe Conversy i byłem gotowy do wyjścia. Ostatnie spojrzenie na zegarek. Za dziesięć. Akurat idealny czas by dojść na miejsce.

Kilka minut później już wspinałem się na małe wzgórze przez które musiałem przejść by dostać się nad sadzawkę. Z daleka zauważyłem siedzącą na ławce postać. Miał na głowie kaptur, więc nie mogłem poznać kim był ten ktoś. Powolnym krokiem zbliżałem się do niego coraz bardziej, a serce dosłownie wyrywało się z mojej piersi. Postać ani razu nie poruszyła się. Mimo że siedział do mnie bokiem i nie widziałem jego twarzy mógłbym powiedzieć, że jak zahipnotyzowany wpatrywał się w taflę wody.

-H...hej – wyjąkałem gdy już doszedłem do niego.

Wstał nawet nie odwracając się do mnie twarzą

-Mógłbym cię w końcu poznać? - zapytałem prawie, że błagalnym tonem.

Wtedy to się stało.

-Znasz mnie – usłyszałem znajomy głos. Odwrócił się. - Zaskoczony?

-Lo...Louis! - z moich ust wyrwał się gardłowy dźwięk.

Nie spodziewałem się, że to może być on. Ale...w głębi duszy marzyłem żeby to był on.

Powoli podszedłem do niego i położyłem swoją zimną dłoń na jego policzku. Zadrżał. Wolną dłonią objąłem go w pasie i przysunąłem bliżej siebie.

Nachyliłem się nad nim i wyszeptałem mu do ucha:

-W takim razie pocałuj mnie Louis. Całuj mnie za te wszystkie lata – powiedziałem cytując jednego z jego SMS'ów.

Na usta chłopaka wpłynął zadowolony uśmiech i sekundę później zachłannie całował moje wargi.