#16

Enjoy.

~

Siedząc na niewygodnej kanapie w swoim mieszkaniu z piwem w dłoni wpatrywał się niemrawo w przestrzeń. Mimo, że jego oczy nie wyrażały żadnych emocji jego umysł był nimi wprost przepełniony. Pytania oskarżające samego siebie wręcz wylewały się z jego głowy. Po co wplątał się w to wszystko? Bo ten zielonooki chłopiec go oczarował. Czemu nie zaprzestał tych wszystkich poczynań? Mógł zakończyć na tym niewinnym, lecz namiętnym pierwszym pocałunku. Ale nie mógł. Coraz bardziej pragnął tego dzieciaka, który miał zamiar jedynie się zabawić jego kosztem. Może gdyby nie poczuł do Louiego czegoś więcej wszystko byłoby w porządku? Wprawdzie Harry osiągnąłby to co zamierzał, a Louis pocierpiałby w milczeniu, ale zapomniał o tym wszystkim. Pomęczyłby się z codziennym widokiem jego twarzy, a potem nie zobaczyliby się już nigdy więcej.

Jednak los namieszał tak, że nawet oni nie wyobrażają sobie jak bardzo wdrożyli się w to wszystko. Przez ich znajomość życie obydwojga diametralnie się zmieniło. Harry diametralnie z krnąbrnego i nieczułego nastolatka, zamienił się w osobę, która by uchronić ukochana osobę poświęci swój związek z nią. A Louis? Dzięki chłopakowi z lokami nauczył się, że jednak warto znów kogoś pokochać. A teraz wszystko co udało im się zbudować miała zniszczyć głupia blond siedemnastolatka. Gdyby tylko zamknęli te drzwi...

Ta myśl ciągle tłukła się po głowie mężczyzny. Dopił resztę gorzkiego napoju i rzucił butelką nie patrząc gdzie. Była chłodna listopadowa sobota. Był sam w domu i cholernie tęsknił za zielonookim chłopakiem i jego uroczymi dołeczkami w policzkach. Przymknął oczy i wyobraził sobie, że Harry jest z nim tu i teraz. Stał tu przed nim i zmysłowo oblizał usta. Powoli zaczął rozpinać guziki swojej opinającej kraciastej koszuli. Kawałek po kawałku jego sprawne dłonie ukazywały coraz więcej umięśnionego ciała chłopaka.

-Uh! - westchnął ciężko i gwałtownie otworzył oczy. Pragnął go tu i teraz. Chwycił za leżący nieopodal telefon i wykręcił dobrze znany mu numer.

Po kilku sygnałach odezwał się seksowny i zachrypnięty głos chłopaka.

-Hej Loueh - odezwał się. - Jest późno. Chyba naprawdę nudzi ci się w domu - zaśmiał się cichutko i umilkł oczekując na odpowiedź mężczyzny.

-Tęsknię za tobą - mruknął siląc się na uroczy ton. - Dawno cię nie miałem dla siebie.

Skrzywił się przypominając sobie widok Florence, która przez ostatnie tygodnie nie opuszczała Harry'ego na krok. Pilnowała by nie miał żadnej styczności z nauczycielem ani nic z tych rzeczy. Nawet gdyby chcieli porozmawiać któraś z koleżanek Florence doniosłaby jej o tym, więc woleli nie ryzykować. Przez to wszystko zaczął czuć się jakby był bohaterem jakiejś powieści o zakazanej miłości.

-Poczekaj chwilkę - poprosił Harry. Usłyszał jak chłopak otwiera drzwi i krzyczy do swojej mamy coś o nocowaniu u Liam'a. Kobieta bez namysłu zgodziła się.

-No to czekam na ciebie - uśmiechnął się na samą myśl, że chłopak niedługo pojawi się w jego mieszkaniu. - Tylko uważaj, bo ta blond wiedźma mieszka w pobliżu. Adres przyślę ci w SMS'ie.

Brunet zaśmiał się po drugiej stronie słuchawki i posłał mu głośne cmoknięcie, co pewnie miało oznaczać całusa. Rozłączył połączenie i wstał z swojego dotychczasowego siedzenia. Miał w zanadrzu dobre pół godziny, więc postanowił trochę ogarnąć mieszkanie przed przyjściem swojego chłopaka. Porozrzucane ubrania zaniósł do łazienki, przebrał się w miarę czyste i używalne ubrania, a z lodówki wyciągnął ostatnią butelkę wina. Zgasił główne lampy i zostawił zapalone tylko te boczne. Dla pełnego efektu gdzieniegdzie porozstawiał zapachowe świeczki.

Szybko odszukał płytę swojej ulubionej wokalistki i włożył ją do odtwarzacza. Po mieszkaniu rozeszły się dźwięki fortepianu i słowa Read All About It. Chwilę później rozległo się ciche pukanie do drzwi.

Otworzył drzwi chłopakowi, a ten nawet nie witając się przyssał się do jego warg. Louis jedną ręką zatrzasnął drzwi, a następnie objął chłopaka w pasie. Ten natomiast bez żadnej trudności wspiął się na jego biodra i opląt go nogami.

-Hej, hej. Nie zapędzaj się tak - wymruczał Louis odsuwając usta chłopaka od swoich.

Ten w odpowiedzi lekko zaczerwienił się i schował twarz w zagłębieniu jego szyi.

-Po prostu tęskniłem - wyszeptał cicho. - Czy to źle?

-Nie. Przez to kocham cię jeszcze bardziej - powiedział szczerze i zmusił chłopaka by spojrzał mu w oczy. - Tak Harry, kocham cię. Louis uśmiechnął się już nieco bardziej pogodnie i musnął delikatnie jego malinowe usta. - A teraz zejdź, bo nie należysz do najlżejszych okazów - zażartował i delikatnie uszczypnął go w pośladek na co chłopak zareagował cichym piskiem i osunął się z gracją na podłogę.

-Chodź - chwycił go za dłoń i pociągnął delikatnie w stronę salonu gdzie było przygotowane wino. Louis pchnął chłopaka na siedzenie, a sam wygodnie ułożył się w jego ramionach uprzednio chwytając odkorkowaną butelkę.

-Ej, a ja przygotowałem kieliszki! - z oburzeniem powiedział szatyn, gdy zauważył, że młodszy bezczelnie pije z butelki.

-To jak? Jakieś plany? - odstawił niedbale butelkę na szklany stolik i zaczął gładzić delikatnie udo Louis'ego powoli podchodząc dłonią coraz bliżej jego krocza, którą zepchnął. - Ej, co jest?

Harry zdziwił się lekko na jego reakcję. Zwykle Louis był chętny na takie zabawy.

-Przestań - westchnął ciężko i odsunął od siebie chłopaka. - Nie mam ochoty na seks.

-To po co mnie tutaj ściągnąłeś? - zapytał z wyrzutem zakładając ręce na klatkę piersiową. - Myślałem, że chciałeś znów mnie...

-Nie. To, że za tobą tęsknię,nie oznacza, że przy nadarzającej się okazji chcę cię pieprzyć do nieprzytomności!

-Hej, nie unoś się tak - uspokoił go młodszy. - Po prostu chciałem ci sprawić przyjemność, ale jak tak to możemy spędzić ten romantyczny wieczór na przytulaniu się, całowaniu...- przytulił się do jego boku i zamruczał jak mały kociak.

W sumie Harry również nie miał ochoty na jakieś głębsze pieszczoty. Po prostu myślał, że Louis zwyczajnie jak każdy facet miał wieczorną ochotę na niemałą przyjemność. Ale taki obrót spraw go satysfakcjonował. Wolał poleżeć w jego ramionach, spokojnie porozmawiać, poprawić humor kilkoma łykami wina.

-Jak tam z Florence? - zapytał kwaśno Lou. -Nie psuj nam tej cudownej chwili.

-Odpowiedz mi szczerze. Kochasz mnie, Harry? - zapytał całkiem poważnie szatyn.

-Co to za pytanie w ogóle? Kocham Cię, Louis - odparł również poważnie. - Czemu w ogóle pytasz?

-Bo tak - zbył go i żeby chłopak nie zadawał już zbędnych pytań zatkał mu usta krótkim pocałunkiem.

Chłopak przesiadł się na jego kolana i zarzucił ręce na jego szyję zmniejszając dystans między nimi.

Harry zaczął delikatnie obdarzać jego twarz delikatnymi pocałunkami. Czoło, nos, policzki, a na koniec usta, w które namiętnie się wpił. Za sprawą alkoholu smakował cierpko, ale nie przeszkadzało mu to. Jak dla niego nie ważne kim by był, jak wyglądał Louis jest dla niego idealny i zielonooki chłopak wprost nie wyobraża sobie co by było gdyby go nie spotkał.

Jego życie bez niego byłoby wręcz nudne. Nadal zaliczałby panienki na pokaz, a potajemnie wykorzystywałby niewinnych chłopców.

-Hazza, a twoi rodzice wiedzą, że jesteś gejem? - Louis oderwał chłopaka od swoich ust i zapytał.

Zmieszany spuścił wzrok.

-Uh,nie. Nie wiedzą w jakiej lidze gram.

Uśmiechnął się głupio. Wolał im tego nie ujawniać, bo wiedział, że miałby przez to niemałe kłopoty. Wiedział jaki stosunek jego rodzice mają do homoseksualizmu. Matka zdawała się ignorować takich ludzi, ale ojczym ich wręcz nienawidził. Chłopak nie mógł pojąć czemu dzisiejsze środowisko jest tak wrogo nastawione do czegoś innego. A inne nie zawsze znaczy gorsze. Ale stereotyp to stereotyp.

-Powiesz im kiedyś o tym?

-Nie! - zaprzeczył gwałtownie. - Chyba musiałbym oszaleć żeby to zrobić

-Ej, spokojnie, nie unoś się tak – uniósł żartobliwie dłonie w geście obronnym. - Ale chyba zdajesz sobie sprawę, że nie możesz się tak cały czas przed nimi ukrywać?

-Ale tak będę robić, nie mam innego wyboru. Nie rozmawiajmy już o tym. Proszę?

Przez resztę wieczoru wypili jeszcze kilka butelek wina, całowali się,żartowali, rozmawiali o przyszłość. Śmiejąc się wyobrażali sobie ich wspólne życie. Louis powiedział, że koniecznie muszą zamieszkać na obrzeżach miasta w małym domku z wielkim ogrodem. Harry zaś napomknął, że nie zamieszka z nim póki nie kupi mu rudego kota.

-Harry? - zapytał Louis jąkając się. - Czy my serio rozmawiamy o tym?

Chłopak z trudem powstrzymał wybuch śmiechu zakrywając sobie usta dłonią.

-Gdybyś mi tyle nie polewał to pewnie rozmawialibyśmy teraz o fizyce kwantowej.

Louis westchnął i chwiejnie wstał z kanapy na której dotychczas siedział przygnieciony przez Harry'ego. Wyciągnął dłoń do siedzącego chłopaka, który od razu ją chwycił.

-Chodź, idziemy do łóżka.

-Ooo, czyli jednak nabrałeś ochoty?

-Nie głupku, idziemy spać.

Pociągnął go w stronę sypialni.

Chwilę później leżeli razem, jeden wtulony w drugiego ciesząc się wieczorem, który mogli wreszcie spędzić razem nie obawiając się, że ktoś ich przyłapie.

~

-Niall, za dziesięć minut widzę cię w holu głównym razem zresztą grupy, zrozumiano?

Do małego niebieskiego pokoiku wkroczyła wysoka brunetka. Diana Miles jedną z tych osób, które wspierały, pomagały i po prostu były.

-Nigdzie nie idę. Mam dość tej terapii! - krzyknął Niall na kobietę, która mimowolnie się wzdrygnęła.

-Niall, ty jako jedyny od czasu kiedy tu jesteś nie powiedziałeś nic. Nie odezwałeś się ani słowem na żadnym spotkaniu - westchnęła ciężko ubolewając nad zachowaniem chłopaka. Już w pierwszym dniu, gdy go tu zobaczyła wiedziała, że nie będzie z nim łatwo.

W drugim dniu pobytu na grupowej rozmowie nie odezwał się ani słowem, a posiłek dosłownie musiano w niego wmusić.

-Daję ci ostatni dzień. Nie myśl sobie, że ci odpuszczę – powiedziała hardo i opuściła jego pokój.

Teraz w takiej chwili żałował, że zgodził się na wyjazd do tego ośrodka. Tak to nadal chudłby z dnia na dzień jeszcze bardziej, a potem...potem po prostu by go już nie było – o czym marzył już od dnia kiedy Zayn go opuścił.

Bo jakie to życie bez ukochanej osoby u boku? Wolałby już po prostu umrzeć i nie cierpieć.

Zawsze, gdy kogoś pokocha ta osoba uciekała od niego, zostawiała go. Miał dość życia jako ktoś kogo nikt nie kocha. Samotne życie było dla niego najgorszą rzeczą.

Wiedział, że musi być silny dla rodziny, przyjaciół, ale po prostu już nie mógł. To już było dla niego za dużo, przytłaczało go to.

Ale z drugiej strony zgodził się na tą terapię tylko z jednego powodu. Chciał pokazać Zayn'owi, że jest silny i bez niego. Chociaż teraz wątpił we wszystko.

Usiadł z powrotem na łóżku i oparł się o zimną ścianę. Schował dłonie w twarz i pociągnął głośno nosem. Nagle usłyszał ciche pukanie do drzwi.

-Diana, jeśli to ty to wiedz, że nie mam zamiaru stąd wychodzić – krzyknął stłumionym głosem.

Mimo ostrzeżenia chłopaka drzwi uchyliły się i nieśmiało wychylił się za nich chłopak.

Niski blondyn z zielonymi oczyma. Kojarzył go ze spotkań. On również nie odzywał się za wiele. Niall pamiętał tylko tyle, że chłopak miał na imię Ian.

-Coś chciałeś? - zapytał niemiło Niall ocierając szybko łzy, które nagromadziły się w kącikach jego oczu.

Chłopak spuścił wzrok na swoje trampki, jakby się zawstydził.

-Nie...ja tylko...chciałem porozmawiać – powiedział nieśmiało i wbił zaciśnięte dłonie w kieszenie swoich spodni. - Przypadkiem usłyszałem, że nie idziesz z nimi, więc pomyślałem, że możemy ponudzić się razem? - zapytał z lekką nadzieja w głosie.

Irlandczyk spojrzał na niego pobłażliwie po czym...poklepał miejsce koło siebie dając znak żeby usiadł. Blondyn zdziwił się, że niebieskooki w ogóle zgodzi się na rozmowę, ale zadowolony z jego decyzji usiadł koło niego również opierając się o ścianę.

-Więc...czemu tu jesteś? - zapytał Niall. - Wybacz, że tak prosto z mostu pytam, ale jakoś trzeba zacząć rozmowę, prawda...Ian?

-Tak, Ian – potwierdził z uśmiechem na twarzy zadowolony, że chłopak w ogóle pamięta jego imię. - I jestem tu z tego samego powodu co ty. Schudło się nam, nieprawdaż? - zaśmiał się sztucznie po czym wbił wzrok w pustą ścianę i odruchowo naciągnął rękawy, które i tak były już zbyt długie.

-Taa, i to anoreksja zrobiła ci te ślady od igieł, prawda? I to ona pocięła ci nadgarstki? - westchnął ciężko. - Ian, to, że się nie odzywałem nie oznaczało, że nie słuchałem, prawda?

-Wybacz, po prostu myślałem, że niezbyt cię to interesuje – przyznał. - A ty? Jak tu trafiłeś? - zapytał by nie móc już mówić o sobie.

Niall na samo pytanie chłopaka spiął się cały i zaczął nerwowo wyłamywać sobie palce czemu towarzyszył niemiły dźwięk. Nie chciał o tym mówić, ale przełamał się. Z jego ust zaczęły wylewać się słowa. Opowiedział mu o Zaynie, o tym jak dobrze mu z nim było i o tym jak go zostawił.

Starał się nie uronić przy tym żadnej łzy, ale te niekontrolowanie zaczęły wylewać się spod jego powiek. Ian widząc stan chłopaka objął go i mocno do siebie przytulił.

-Cicho, nie płacz. Jeśli ci to zrobił to oznaczało, że nie zasługiwał na ciebie. Nie był ciebie wart – szeptał mu raz po raz do ucha póki Niall nie uspokoił się. - Będzie dobrze.

-Obiecujesz? - zapytał Niall krztusząc się łzami.

-Obiecuję – szepnął i pocałował go w czoło.

Cześć kochani!

Postanowiłam być dobra ten jeden dzień i dodałam OSTATNI rozdział przed moim wyjazdem.

No i mała informacja. Jeszcze około 3 lub 4 odcinku dzielą nad od zakończenia Art-Larry.

Czyli...akcja będzie coraz bardziej napięta, więc będzie się dziać.

Aha, jeśli kogoś by interesowało jak wyobrażam sobie Ian'a -> KLIK

No to do zobaczenia w lipcu! 

I nie zapomnijcie zaglądać na Time To Say Goodbye

Miłych wakacji Wam życzę ♥

_

Btw. jeśli jesteście ciekawi moich planów co do innych opowiadać to - skończę TTSG i kończę swoją ''karierę pisarską'' jakkolwiek to brzmi. 

Może zabiorę się za pisanie one-shotów i tyle.