#18

Witam.

[music]

[dla przybliżenia sytuacji. KLIK!]

Niewysoki blondyn wyszedł z budynku ciągnąc za sobą czarną walizkę na kółkach. Wolną ręką przytrzymywał spadające spodnie i przeklinał w duchu siebie, że zapomniał zapakować choć jednego paska. Nagle zatrzymał się i odwrócił przodem do kliniki, którą właśnie opuścił. Odetchnął głęboko i z ulgą zadowolony z faktu, że już do niej nigdy nie wróci. Pomachał jeszcze na odchodne jednej z jego ulubionych opiekunek, która stała w oknie i ruszył przed siebie. Nieopodal stał zaparkowany dobrze znany mu samochód, o który stała oparta niska blondwłosa kobieta. Uśmiechnął się na sam widok swojej rodzicielki. Przyśpieszył kroku i chwile później już tkwił w jej mocnych matczynych objęciach.

-Moje maleństwo - szepnęła wtulona w syna.

-Mamo, przestań. Jestem już zdrowy, nie musisz się już martwić - zaczął uspokajać. - i nie takie znów maleństwo. Przytyłem te siedem i pół funta! Jedźmy już, jestem głodny - rzucił żartobliwie i spakował walizkę do bagażnika.

Chwile później mknęli jedną z autostrad wprost do ich domu. Niall szczerze mówiąc odkąd trafił do kliniki odliczał dni do wyjazdu. Zgodził się jedynie dlatego, że zdawał sobie sprawę ze swojego stanu, który faktycznie był fatalny. Jednak kiedy poznał Ian'a, który pomógł mu fizycznie jak i psychicznie. Odbudował jego zaufanie do ludzi i nakazał przysiąc, że po powrocie do domu przestanie rozpamiętywać przeszłość, która go zniszczyła. Przysiągł, a jak. Nie mógł odmówić przyjacielowi, prawda? Jednak gdzieś głęboko w duszy nadal tkwiła ta zadra, którą pozostawił po sobie Zayn.

Niall nadal go kochał. Może to i wydaje się cholernie pokręcone, ale to prawda. Niebieskooki był typem osoby, którą można zranić, ale i tak wybaczy wyrządzoną mu krzywdę. Bo był słaby. Tak, Niall Horan był najsłabszą istotą jaką stworzył Stwórca.

Podłączył do telefonu słuchawki i wygodnie oparł się o siedzenie pasażera.

-Śpij - usłyszał głos matki. - Będziemy dopiero za parę godzin.

Zamknął oczy i wyobraził sobie sobie swoją przyszłość. Niestety - ujrzał ciemność.

*

Wczesne sobotnie południe. W pokoju lokatego chłopaka rozległ się dobrze znany mu dźwięk SMS'a, który miał ustawiony tylko dla jednej osoby. Jak oparzony sturlał się z łóżka i chwycił za telefon, który leżał na przeciwległej szafce.

Możesz rozmawiać? L.

Gdyby wszystko było jak dawniej, po staremu, Louis nie bawiłby się w wysyłanie wiadomości, aby upewnić się, że jego chłopak może na spokojnie i bez obaw, że pod drzwiami będzie podsłuchiwać matka młodszego chłopaka, która zakazała utrzymywać mu jakikolwiek z Louis'm. To wszystko było tak mocno popieprzone jak tylko się da. Harry czuł jakby jego życie było jakimś słabym scenariuszem dramatu, który powoli stawał się tragiczną komedią. Absurdalne, nieprawdaż?

Po odczytaniu wiadomości szybko ją skasował. Tak, jego telefon był sprawdzany regularnie przez Anne, która za wszelką cenę chciała wybić synowi gierki w gejowstwo, jak to określiła.

Wybrał znany mu na pamięć numer telefonu Tomlinsona i odczekał kilka sygnałów po czym usłyszał jego głos.

-Cześć, skarbie - przywitał się. - O czymś chciałeś pogadać? - zapytał z nutką podejrzenia w głosie.

-Skądże. Nie mogę już do swojego chłopaka zadzwonić? Wiesz co, dzięki - prychnął nerwowo.

Harry nie dał się zbyć. Wyczuł, że coś jest nie tak z Lou. Mimo, że nie znali się pięć lat, trzy czy dwa tylko pół roku, potrafił już po jego barwie głosu wyczuć, że coś go gryzie. Louis był bardziej przewidywalny niż pięcioletnie dziecko.

-Co się dzieje? - spytał głosem nie znoszącym sprzeciwu. Po drugiej stronie dało się usłyszeć cichutkie westchnienie Louis'ego.

-Kochasz mnie?

-Co to za pyt...

-Tak albo nie?

-Tak.

-Ufasz mi?

-Tak.

-Zrobiłbyś dla mnie wszystko?

Przez chwilę się zawahał, ale odgonił od siebie negatywne myśli i odpowiedział dublując poprzednią odpowiedź.

-Tak.

-Gdybym poprosił cię o pozostawienie ważnych dla ciebie osób, zrobił byś to? - Jego głos zaczął się trząść, jąkał się.

-Louis, słuchaj, ta rozmowa przestaje mi się podobać. Boję się.

-Odpowiedz.

-T-tak. Myślę, że byłbym w stanie to zrobić - odpowiedział lekko niepewnym głosem, ale w duchu wiedział, że byłby w stanie podjąć takie ryzyko. Właśnie w tym czasie. Właśnie teraz kiedy sprawy zaczęły się jeszcze bardziej plątać i kiedy wiedział już, że na rodzinę nie może już liczyć, bo po prostu okazali się nietolerancyjnymi świniami, które próbują zmienić go na siłę i rozdzielić z ukochanym.

-Jesteś pewien?

-Tak, do cholery! I o co w tym wszystkim chodzi? Proszę, powiedz mi, bo to zaczyna robić się już dziwne. Ty jesteś jakiś dziwny.

-Po prostu...musimy poczekać na odpowiedni moment i wtedy wszystko stanie się prostsze. Pa Harry, odezwę się niedługo.

Usłyszał dźwięk przerywanego połączenia. Louis jakby nie był sobą, a ta rozmowa całkowicie odbiegała od normy.

Ale cóż mu pozostaje? Tylko czekać na dalszy rozwój wydarzeń.

*

Późny wieczór. Na niebie nie ma ani jednej gwiazdy, ale niebo powoli robi się ciemne i pochmurne. Niall siedział na szerokim parapecie z książką w dłoni, jednak nie mógł skupić się nawet na tym prostym tekście. Jego myśli ciągle odbiegały do jednaj osoby. Ciągle myślał o Zaynie. Nie ważne na co by nie spojrzał, to przypominało mu jego osobę. Łóżko naprzeciwko było wspomnieniem ich pierwszego seksu. Na tablicy korkowej nad biurkiem nadal wisiały przypięte krótkie wiadomości, które mu pozostawiał. Kocham cię, ubierz się ciepło! ;), pamiętaj, jutro klasówka z matematyki, widzimy się wieczorem. Niby proste zdania, które kiedyś przywoływały uśmiech na twarzy, teraz ranią, wbijają sztylet w serce, ale za nic na świecie ich nie wyrzuci. Są zbyt ważne.

Westchnął ciężko i przetarł oczy. Zeskoczył z parapetu, zbiegł po schodach i wołając, że wróci później wyszedł z domu. Dusił się tam. Pomyślał, że długi spacer dobrze mu zrobi. No i wypadałoby się się przywitać z przyjaciółmi po tak długim czasie. Jako pierwszy cel wybrał dom Harry'ego. Sądząc po dniu i godzinie wiedział, że zastanie go teraz w domu. Chwilę później pukał już w masywne drewniane drzwi.

-Dzień dobry, jest Harry? - przywitał się kiedy otworzyła mu wysoka brunetka.

-Niall! Dawno u nas nie byłeś! Chodź no tu do mnie - przytuliła do siebie chłopaka i ucałowała w zapadnięty policzek. Zawsze traktowała go jak drugiego syna. Tego milszego, grzeczniejszego i bardziej ułożonego. - U Harry'ego jest Liam, wejdź proszę.

Posłał jej wymuszony uśmiech i podążył do dobrze znanego mu pokojowi. Wszedł bez pukania. Dwójka nastolatków siedziała na łóżku ze skrzyżowanymi nogami i zawzięcie o czymś dyskutowała.

-Chłopaki? Nie przywitacie starego kumpla? - zmuszając się do wesołego tonu rzucił się na nich i mocno wyściskał. Później jak to zwykle bywa padały pytania o jego pobyt w klinice i tym podobne. Niall nie wiedząc czemu, po krótkiej rozmowie miał ich dość. Nie to, że ich już nie lubił czy coś w tym rodzaju. Przytłaczał go natłok słów, zadawanych pytań, troski o jego samopoczucie. Tłumacząc się, że musi być wcześniej niż o dziewiątej w domu, wyszedł pośpiesznie.

Odetchnął z ulgą kiedy tylko wyszedł. Znów skierował się przed siebie, po drodze zahaczając o przydrożny sklepik. Wolno przeżuwając czekoladowego batonika szedł przed siebie patrząc jedynie na swoje rozwiązane sznurówki.

Nagle poczuł mocne uderzenie w ramię i moment później wylądował na chodniku obijając sobie kolana.

-Ej, uważaj jak...

-Niall? Boże, przepraszam. Nic ci nie jest? Zayn. Tak, właśnie w tej chwili nachylał się nad nim Malik z wyciągniętą dłonią chętną do pomocy. Blondyn zignorował ją, samodzielnie wstał, otrzepał spodnie i zręcznie omijając go przeszedł obok nawet nie zaszczycając go ani jednym słowem i spojrzeniem.

-Niall! Zaczekaj! - dogonił go i mocno chwycił za ramię tym samym zmuszając go do spojrzenia na siebie.

-Czego chcesz do cholery? Jeszcze bardziej skrzywdzić? - wręcz warknął na niego. - A może powiedzieć jaki to jesteś szczęśliwy beze mnie?

Jego słowa go zabolały. Nie mógł dusić tego dalej w sobie. Tęsknił za tym irlandzkim chłopcem tak bardzo jak to tylko możliwe.

-Nie. Chcę ci powiedzieć prawdziwy powód mojego odejścia. I mam nadzieję, że wreszcie mnie wysłuchasz!

-Masz pięć minut.

-Wolałbym zabrać cię do siebie.

-Wiesz jak to się ostatnio skończyło.

-Wiem. Tym razem nie ma nikogo u mnie.

Po kilkuminutowym marszu doszli do domu Malików. Niall czuł się tu strasznie nieswojo. Wręcz nienawidził tego domu.

-Więc? - ponaglił Mulata blondyn siadając na jego łóżku.

Usiadł naprzeciwko swojego byłego chłopaka i zaczął opowiadać.

O groźbach, o tym, że jeśli nie zerwie kontaktu z Niall'em stanie mu się coś złego. O wszystkim.

-Chciałem po prostu żebyś był bezpieczny.

Wszystko w ciągu kilku minut obróciło się o 360 stopni. Teraz patrzył na to inaczej. Zayn...martwił się o niego. To wszystko było dla niego. Schował twarz w dłoniach i po prostu się rozpłakał z bezsilności.

-Czemu nie było cię przez ten pieprzony miesiąc? Dzwoniłem, dopytywałem się chłopaków, ale nic mi nie chcieli powiedzieć. Co się z tobą działo? - zapytał kiedy już drobny blondyn siedział w objęciach Mulata szlochając.

-Depresja, anoreksja, klinika. Starczy?

-To...to wszystko przeze mnie. Kurwa, Niall, kochanie. Przepraszam - szepnął przytulając go do siebie jeszcze mocnej. - Tak bardzo cię przepraszam - zaczął kołysać go w swoich ramionach niczym małe dziecko.

-Możesz przestać? To minęło, już nie wróci, dobrze? A teraz mnie pocałuj. Tęskniłem.

Usadowił się wygodnie na kolanach Zayna przodem do niego obejmując jego biodra swoimi nogami i ścierając ostatnie łzy z policzków musnął delikatnie jego usta. Tak po prostu mu wybaczył bez zbędnych słów. Ich miłość przetrwała.

Tak bardzo za nim tęsknił. Za swoim małym blondynkiem. Ujął jego twarz w dłonie jakby bał się, że ten za chwile się opamięta, powie kurwa, co ja robię! I zostawi go. Nie miałby mu tego za złe. To Zayn tu wszystko spieprzył i musi zapłacić jakąś cenę za swoje czyny wobec niego.

Zimne dłonie Irlandczyka wsunęły się pod koszulę Zayn'a i objęły w pasie jego rozgrzane ciało, które od tak dawna pragnęło dotyku. Tak splątani ze sobą obydwoje coraz bardziej angażowali się całymi sobą w pocałunek. Jeden jak i drugi tęsknili za jakimkolwiek dotykiem drugiej osoby. Stęsknieni kochankowie zakazanej miłości. Jednak nie zawsze jest tak kolorowo i pięknie jak to by się mogło wydawać. Pochłonięci pocałunkiem usłyszeli głośny trzask drzwi wejściowych i nerwowe dźwięk stóp pnących się po schodach. Pechowa powtórka z fatalnej rozrywki. Blondyn zszedł z jego kolan, lecz wplątał swoje palce w jego dodając otuchy i usiadł obok.

-Niall, szybko otwórz tą szafkę obok ciebie i podaj mi to co leży na dnie.

Wykonał polecenie, ale wyczuwając twardy przedmiot zląkł się.

-Zayn, do cholery. Skąd ty kurwa masz broń?

-Nie czas na tłumaczenia. Ty jesteś ważniejszy. A teraz pod ścianę, już!

Dokładnie ułamek sekundy później drzwi do sypialni Mulata otworzyły się z hukiem i uderzyły o ścianę. W progu stanął rosły mężczyzna, a za nim jego przestraszona małżonka.

-Wiedziałem! Po prostu kurwa wiedziałem, że to się kiedyś stanie, ale nie sądziłem, że aż tak szybko - rzucił. - Co ja ci do cholery mówiłem? Miałeś być mężczyzną, Zayn, mężczyzną. Wstyd mi, że zamiast syna mam panienkę, która szlaja się z takimi jak ten tu - spojrzał pogardliwie na Niall'a, który trzęsąc się stał osłonięty pod ścianą przez Zayna.

Ojciec Zayna pokonał kilka dzielących ich kroków i staną oko w oko z synem po czym wymierzył mu siarczysty policzek. Później kolejny. Tym razem z pięści. Następny, kilkakrotny w brzuch. Upadł na kolana. W tle słychać było krzyki kobiety i rozpaczliwe wołanie Niall'a. Chciał go obronić, ale bał się. Strach dosłownie go sparaliżował i nie pozwolił ruszyć spod ściany.

-Syn-pedał. Hańba - jego słowa wręcz ociekały pogardą.

-Może i pedał, ale - podparłszy się jedną ręką o podłogę wstał i wyciągnął skrywaną za plecami broń po czym skierował ją wprost w ojca. Czuł w duchu, że nie zawaha się jej użyć.

Mężczyzna wydał z siebie zduszony okrzyk. - ale nie pozwolę obrażać siebie i mojej miłości.

Starszy mężczyzna prychnął nerwowo.

-Nie odważysz się, gówniarzu, nie masz do tego jaj. A ta twoja miłość jak określiłeś, jest nic nie warta. Ty jesteś nic nie warty. Wy jesteście nic nie warci. Nie pozwolę żebyś jeszcze kiedyś ujrzał na oczy tego swojego...uh, chłopaka - wyrzucił z siebie wręcz z obrzydzeniem. -Chcę odzyskać swojego syna. Prawdziwego mężczyznę. Pamiętasz jak łatwo było ci z nim zerwać? Tak? To zrobisz to ponownie, a ja będę mieć z powrotem swojego syna - zakończył swój wywód starszy Malik.

Chłopak z determinacją nadal celował wprost w swojego ojca.

-Nie... - wyszeptał ledwo słyszalnie po czym drżącą dłonią przyłożył lufę broni wprost...do swojej skroni i chwycił stojącego za nim blondyna mocno za dłoń. - Jeśli on nie będzie mógł mnie mieć, nie będzie mógł nikt inny. Moje serce, które i tak już zniszczyłeś należy tylko, tylko i wyłącznie do Niall'a, a ty będziesz żyć, że świadomością, że zniszczyłeś mi życie jedynie dla swoich priorytetów.

-Zayn, proszę...- Niall mocniej ścisnął go za dłoń.

-Synku, nie rób tego - usłyszał szloch matki gdzieś z głębi pokoju. - Ojciec nie chciał tego, przecież wiesz...

-Nie, to...to nie jest już moje dziecko.

Strzał. Odgłos upadającego ciała. Krzyk matki. Krzyk miłości. Obumierającej miłości.







______________________
Wiem, że mnie zabijecie :c
Przepraaaszam, że tak długo i dziękuję, że jesteście tak wytrwałymi czytelnikami! KOCHAM WAS !





Btw.
chciałabym Was zaprosić na cudowne opowiadanie o Ziall'u, którego autorką jest Sourisik :)
Link - http://final-souffle.blogspot.com/ KLIK  naprawdę warto przeczytać.