#7

Noo...to wyczekiwany moment.
Z góry mówię, że nie sprawdzałam czy są jakiekolwiek błędy. Czy to interpunkcyjne, gramatyczne czy uj wie co. :)
Najkrótszy odcinek EVER!
Enjoy.

~

Nie wiedział co ten dzieciak sobie myśli. W ogóle nie wiedział jak ma zrozumieć jego zachowanie w stosunku do niego.

Nieśmiałe uśmiechy znad zeszytu, niby przypadkowy dotyk przy oddawaniu pracy. I w dodatku to zaproszenie na kawę. Widząc zmianę zachowania chłopaka, zaczął lekko żałować, że traktował go tal oschle.

W sumie...mógłby powiedzieć, że Harry jest całkiem słodkim chłopcem z uroczymi dołeczkami w policzkach.

Stop! Nauczyciel nie powinien  myśleć w ten sposób o uczniu - zgromił się w myślach, ale dosłownie chwilę później pomyślał czemu by nie dać mu szansy. Owszem, może i był niemiły i oschły co do niego, ale tylko dlatego, że musiał po prostu na kimś wyładować swój zły nastrój po zdradzie Dominica, który nawiasem mówiąc zadziwiająco szybko zniknął z jego głowy i serca. Uświadomił sobie, że do tej pory trzymał ich przy sobie tylko i wyłącznie seks.

Z przemyśleń wyrwał go dzwonek na lekcję, a chwilę później uczniowie zaczęli wchodzić do klasy. Szybko rzucił okiem na wchodzących, ale nie zauważył w nich lokatego chłopaka. Chcąc sprawdzić czy może jakaś zagubiona dusza została na korytarzu, wychylił się przez futrynę drzwi i omiótł wzrokiem korytarz. Jego uwagę przykuła jedna rzecz, a dokładniej mówiąc dwie osoby siedzące na parapecie żarliwie się całując. Momentalnie rozpoznał w nich Harry'ego i jedną z uczennic, z którą miał lekcje sztuki w piątki.

-Panie Styles - odchrząknął znacząco, by dać znak o swojej obecności.- Zapraszam na lekcję.

Zauważył tylko, że chłopak odpycha lekko od siebie dziewczynę i podąża do klasy, gdzie zajął swoje stałe miejsce obok Liam'a, który chwilę później podniósł rękę w górę.

Louis dał mu znak, że może mówić.

-Kiedy odda nam pan nasze sprawdziany?

Wiedział, że o czymś zapomniał! Testy z epoki renesansu miał sprawdzone już dawno, lecz za każdym razem, gdy zabierał się za pakowanie ich do podręcznej torby zawsze coś mu przeszkadzało, co w rezultacie zaowocowało nieoddawaniem prac przez ostatnie dwa tygodnie.

Poszperał chwilę w torbie i wyciągnął o dziwo białą, wykonaną z plastiku teczkę za zatrzask.

-Mam je. Zapiszcie temat, a ja je wam rozdam - powiedział zadowolony, że w końcu udało mu się nie zapomnieć i chwycił w szczupłe palce białą kredę.

Zapisał przygotowany sobie wcześniej temat i zaczął spacerować po klasie w celu rozdania testów.

Collins, Leto, Way, Beckett, Payne, Horan... wymieniał w myślach nazwiska i oddawał kartki ich właścicielom. W końcu doszedł do lokatego chłopaka, który wpatrywał się w niego przez ostatnie kilka minut.

-Styles, nie postarałeś się. Znowu - podał mu kartkę pokreśloną na czerwono z wystawioną oceną F zakreśloną w wielkie koło, które zdobiła parafka. - Poprawa w piątek.

-A może pomógłby mi pan przygotować się do tego? -zapytał chłopak próbując nadać swemu głosowi uwodzicielski ton.

Momentalnie na policzkach nauczyciela zaistniały lekko różowawe rumieńce. Nie odpowiadając nic odszedł od ławki swojego ucznia i zasiadł za swoim biurkiem. Otworzył dziennik i zaczął sprawdzać obecność.

Już do końca lekcji starał się unikać jakiegokolwiek kontaktu z Harry'm. Niezbyt było to możliwe ponieważ chłopak tak uparcie ściągał na siebie jego wzrok, że Tomlinson kilkakrotnie musiał opuszczać klasę by uspokoić swoje myśli. Odetchnął z ulgą, gdy wreszcie zadzwonił dzwonek. Uczniowie mozolnie wstali z ławek i zaczęli przepychać się do wyjścia. Kątem oka zauważył, że Harry nie bardzo zamierzał wyjść z klasy.

-Wyjdź, chcę zamknąć klasę - powiedział do niego siląc się na ostry ton.

-Muszę? - zapytał i poprawiając swoją torbę na ramieniu podszedł do Louisa. - Wolałbym tu zostać.

-Wtedy musiałbym tu zostać z tobą - powiedział nie zwracając uwagi na dwuznaczność zdania.

-Mnie to by pasowało - szepnął i zbliżył się niebezpiecznie blisko do twarzy bruneta.

Jego serce zaczęło szybciej bić, a tętno przyśpieszało z sekundy na sekundę.

Nie mógł uwierzyć, że osoba młodsza od niego o tyle lat może wzbudzać w nim takie emocje! Nie chciał zrobić niczego głupiego pod wpływem impulsu, więc lekko odepchnął od siebie Harry'ego i sam wyszedł z klasy zostawiając tam chłopaka samego.

*

Zdenerwowany, ale też usatysfakcjonowany zachowaniem nauczyciela. Prawie osiągnął to czego chciał. Uśmiechnął się na samo wspomnienie reakcji mężczyzny, na to jak się zawstydził, a potem uciekł z klasy.

Harry był pewien, że go onieśmielił. I o to mu chodziło.

Właśnie siedział na szkolnym hallu z chłopakami i Flo, która bezczelnie usiadła mu na kolanach i nie reagowała na żadną prośbę zejścia. Dziewczyna lekko działała mu na nerwy, ale wiedział, że od tak nie może z nią zerwać kontakty, aczkolwiek nadal jest mu potrzebna do wykonania planu, który w miarę dobrze się rozwijał.

Jako, że niezbyt wciągała go rozmowa przyjaciół, z nudów obrzucił hall wzrokiem. Od razu w oczy rzuciła mu się biała koszulka w paski i czerwone, obcisłe spodnie rurki. Intensywnie wpatrywał się w tył głowy nauczyciela i ten jak na zawołanie ten się obrócił w jego stronę. Mając pewność, że jest w zasięgu wzroku nauczyciela, wpił się w wargi zdezorientowanej dziewczyny, która prawie od razu oddała pocałunek. Uznał, że wzbudzanie zazdrości w Louisie jest bardzo satysfakcjonującą sprawą.

-Styles, proszę nie odnosić się ze swoimi uczuciami na oczach całej szkoły - usłyszał oschły głos Louisa.

Z wielką chęcią odkleił się od dziewczyny. Co jak co, ale całowała okropnie.

-Chyba nie jest pan zazdrosny? - zapytał z lekką kpiną.

-O ciebie? Śmieszny jesteś - prychnął i odszedł od nich by porozmawiać z jedną z nauczycielek.

Dzięki Bogu zadzwonił dzwonek i Harry z czystym sumieniem zrzucił dziewczynę ze swoich kolan.

*

-Nad czym tak myślisz? - zagadnął w drodze powrotnej do domu blondyn.

Zayn wyrwany z otępienia spojrzał na chłopaka i posłał mu lekki wymuszony uśmiech.

-Nie wiem. Nad ogółem – wyznał tak cicho, że nawet Niall ledwo go usłyszał. - Boję się tego co będzie.

-Jeśli masz wątpliwości co do swojej decyzji to... - powiedział lekko urażonym głosem.

Brunet gwałtownie zatrzymał się i stanął w miejscu naprzeciwko niebieskookiego. Ten nie wiedząc o co mu chodzi jedynie patrzył się na niego jak głupi.

Zayn nie zwracając uwagi na przechodniów ani też ich kąśliwych uwag, chwycił chłopaka za policzki i zbliżył maksymalnie ich twarze do siebie.

-Posłuchaj mnie, tylko uważnie – powiedział poważnie, a oczy Irlandczyka wlepiły się w niego jak w święty obrazek. - Nie żałuję niczego co jest związane z tobą, rozumiesz? Jesteś najważniejszy – mówiąc to pocałował go krótko, lecz stanowczo w usta. Blondyn był w szoku. Jeszcze nikt nigdy nie powiedział mu niczego piękniejszego. W odpowiedzi posłał mu swój najszczerszy uśmiech i poprawiając spadający plecak z ramienia, chwycił bruneta za dłoń i wspólnie ruszyli do domu.

Teraz to był ich dom. Rodzice Niall'a nie mieli nic przeciwko, byli stuprocentowo tolerancyjni w stosunku do swojego syna i zaakceptowali jego...chłopaka? Przyjaciela?

Rodzicielka blondyna słysząc historię bruneta, natychmiastowo rzuciła się aby go przytulić i jednocześnie szepcząc, że może u nich zostać ile tylko zechce byle on i Niall byli szczęśliwi.

*

Harry nie mógł doczekać się piątku. Przez ten cały tydzień napastował, wręcz atakował Tomlinsona zalotnymi uśmiechami (które oczywiście były widocznie tylko dla nich dwóch), niby przypadkowymi muśnięciami dłoni, po których brunet wręcz czerwienił się niczym piwonia.

Niby taki niepozorny uczeń, a wyprawia z nauczycielem takie rzeczy, nieprawdaż?

Gdy piątek wreszcie zawitał, a lekcje odbyły się bez żadnych rewelacji, Harry pożegnał się z przyjaciółmi i ruszył do klasy, gdzie miał pisać poprawę z historii sztuki. W głębi duszy cieszył się, że napisał na tak słabą ocenę.

W sali czekał już na niego Louis. Jak zwykle obrzucił go obojętnym, lecz lekko zawstydzonym spojrzeniem i kazał usiąść. Wybrał ławkę akurat naprzeciw biurka nauczyciela, który chwilę potem podał mu czystą kartkę zapełnioną pytaniami. Niektóre trudniejsze, niektóre łatwiejsze. Uczył się, więc umiał, prawda? W niecałe dwadzieścia minut odpowiedział na wszystkie pytania, a kartkę ozdobił jeszcze swoim podpisem i oddał ją brunetowi, który poprawił lekko spadające mu okulary.

Obrzucił kartkę sekundowym spojrzeniem i odstawił gdzieś koło siebie, wracając do notatek.

-Nie sprawdzi pan tego teraz? - zapytał z nadzieją.

-Czemu miałbym to robić? Wolę w domu – odparł na odczepnego i znów poprawił swoje czarne oprawki okularów.

-Ale ja tak ładnie proszę! - podniósł lekko głos by jako tako zwrócić na siebie uwagę.

Louis westchnął głośno i chwycił swój czerwony długopis. Czytając szybko odpowiedzi stawiał przy poszczególnych pytaniach punkt czy dwa. Szybko obliczył i postawił zadowalającą dla lokatego ocenę.

-Teraz dasz mi spokój?

-A nie dostanę jakiejś nagrody za dobrze napisaną poprawę? - zapytał kokieteryjnie, opierając się biodrem o biurko nauczyciela tak, że Louis prawie przed twarzą miał krocze osiemnastolatka.

Nie czekając na jakąkolwiek odpowiedź ze strony mężczyzny, Harry nachylił się nad nim i złożył szybki, lecz jednocześnie agresywny pocałunek na jego ustach.

Louis, osłupiały zaistniałą sytuacją nie wiedział co robić. Jednocześnie chciał odepchnąć od siebie swojego ucznia, ale fascynacja tą młodą osobą nie pozwalała mu na to.

Przez jego myśl przeszło szybkie A co mi tam! I w ostatniej chwili, gdy Harry chciał już przerwać pocałunek, Louis chwycił go za tył głowy przyciągając go tym bardziej do siebie.

Louis lekko uchylił swoje usta jednocześnie pozwalając, aby język chłopaka wniknął w niego.

Harry, jako, że znajdował się w niewygodnej pozycji, szybkim ruchem usiadł na kolanach nauczyciela i kontynuował pocałunek, który z sekundy na sekundę stawał się coraz namiętny i pożądliwy. Louis całkowicie zdawał sobie sprawę z tego, że ktoś w każdej chwili mógł wejść do sali i ich przyłapać co łączyło się nieprzyjemnymi skutkami. Jednak miał to głęboko w poważaniu.

Niestety, miłe chwile przerwało im donośne pukanie do drzwi.

Harry miał całkiem niezły refleks, więc szybko zeskoczył z kolan bruneta.

Chwilę później do klasy weszła jedna z nauczycielek.

-To...Profesorze, dziękuję za pomoc przy zadaniu – powiedział nerwowo. Jednak był zadowolony z siebie i swojego daru przekonującego aktorstwa. - Do widzenia!