#6

Cześć. Za dużo Ziall'a, za mało Larry'ego. Ale już niedługo. Chyba.
Aha, i dziękuję Wam za te 3500 wejść i te 90 komentarzy. To bardzo miłe i cieszę się, że ktoś to w ogóle czyta :3
Enjoy.
~

-Harry, możesz na chwilę podejść? - Zapytał Louis, gdy z klasy wyszli już wszyscy uczniowie.

Harry jak na rozkaz odszedł od grupki przyjaciół, z którymi dotychczas rozmawiał i podszedł do swojego nauczyciela. Brunet w tym czasie wyciągnął rysunek, który znalazł w stercie innych i pokazał mu go. - Wytłumaczysz mi co to?

-Rysunek – odparł.

-Nie rób z siebie idioty. Czemu mnie narysowałeś?

-Bo mi się tak podobało? - powiedział zakładając rękę na rękę i niedbale opierając się o biurko tym samym zmniejszając odległość dzielącą go od mężczyzny.

Serce zabiło mu szybciej, momentalnie zrobiło mu się gorąco, gdy zobaczył jego spojrzenie i odsunął się trochę od swojego ucznia.

-A poza tym szkoda by nie uwiecznić takiego faceta jak pan – powiedział zadziornie.

-Louis. Miałeś mówić mi Louis – przypomniał mu i poczuł, że jego policzki zaczynają robić się czerwone. - Możesz już iść – powiedział lekko zawstydzony starając się na niego nie patrzeć.

Spełnił prośbę nauczyciela, ale mając już wyjść nagle się obrócił.

-Louis, miałbyś ochotę na kawę? - zapytał z nadzieją, że się zgodzi.

-Wyjdź!

*

-Coś taki wkurwiony? - zapytał Liam widząc Harry'ego z lekko naburmuszonym wyrazem twarzy.

Chwilę zastanowił się nad tym co mógłby mu powiedzieć, bo przecież nie wyzna trzem parom oczu, że nauczyciel w pewnym sensie dał mu kosza.

-Tomlinson znów chciał się pośmiać z mojego talentu – wymyślił na poczekaniu nadając swojemu głosowi jak najbardziej prawdopodobny ton.

Cała trójka pokiwała głową ze zrozumieniem, bo wiedzieli, że już od początku roku nowy wychowawca i ich przyjaciel niezbyt przypadli sobie do gustu. Albo tak im się tylko wydawało.

Korzystając z krótkiej przerwy, ponarzekali jeszcze na Tomlinsona i równo z dźwiękiem dzwonka poszli na następną lekcję.

Znudzeni nudnym wykładem na temat genetyki odliczali czas do końca lekcji.

W końcu usłyszeli wyczekiwany dźwięk. Nie słuchając już co woła za nimi nauczyciel wybiegli z klasy, żeby jako tako wykorzystać długą przerwę obiadową.

Usiedli przy swoim stałym okrągłym stoliku. Zwykle Niall siedział koło Zayn'a, lecz teraz unikali się jak ognia. Harry zignorował dziwne zachowanie przyjaciół i zabrał się za jedzenie sałatki, którą uwcześnie kupił w szkolnym bufecie.

Już prawie wkładał do ust kawałek pomidora, gdy ktoś zasłonił mu oczy dłońmi.

-Zgadnij kto to! - usłyszał dźwięczny dziewczęcy głos.

Pierwsza myśl, która przeszła mu przez głowę to kto to do cholery jest lecz przypomniał sobie wypad do klubu sprzed kilku dni.

-Florence? - zapytał siląc się na pewny głos.

-Pewnie, że ja głuptasku! - krzyknęła swoim piskliwym głosem i usiadła mu na kolanach co postawiło go w niezbyt dogodnej pozycji, a przyjaciele obrzucili go pytającymi spojrzeniami, na które nie mógł odpowiedzieć.

Kątem oka zauważył stojącego na dyżurze Tomlinsona i przypomniał sobie o swoich zamiarach. Upewnił się, że spojrzenie nauczyciela jest akurat skierowane na niego i objął dziewczynę w pasie przytulając ją do siebie jeszcze bardziej.

Nauczyciel jedynie poprawił okulary na nosie i obrócił głowę w inną stronę.

Czyżby zazdrosny? Harry miał taką nadzieję.

Kiedy po dzwonku wychodzili ze stołówki, w drzwiach zatrzymał go brunet.

-Pamiętaj, że nadal masz u mnie lekcje wyrównawcze z angielskiego - powiedział swoim jak zawsze wyniosłym i sarkastycznym głosem i odszedł w stronę pokoju nauczycielskiego.

Harry jedynie pokiwał głową do jego pleców.

Nadal czuł, że dziewczyna obejmuje go w pasie, więc w miarę delikatnie wyrwał się z jej objęć tłumacząc się, że śpieszy się na lekcje i odszedł razem z chłopakami na lekcję geografii.

*

Szedł późnym wieczorem dobrze znaną mu drogą. Po kilkunastominutowej wędrówce zatrzymał się przed dużym dwupiętrowym domem. Wpisał dobrze znany mu kod do bramy, który podał mu przyjaciel i pchnął bramkę, gdy usłyszał charakterystyczny dźwięk dla otwartego zamka. Bez pukania wszedł do domu. Wiedział, że nikogo nie będzie. Tylko on.

Zdjąwszy swoje trampki poszedł do jego pokoju.

-Hej - przywitał bruneta leżącego na łóżku, bez koszulki w samych spodniach dresowych i paczką chipsów w dłoni. - No wiesz co, tak beze mnie? - Zapytał Niall z udawanym oburzeniem i położył się koło swojego przyjaciela. W ogóle kim on był dla niego? Przyjacielem, który zdradza swoją wieloletnią dziewczynę z nim? Wiedział, że to nie fair w stosunku do Gwyneth, ale to nie była jego wina, że się w nim zakochał! Ze wzajemnością w dodatku. Pamiętał jak kiedyś Zayn przyszedł do niego wieczorem i powiedział prosto z mostu, że Gwyneth mu już nie wystarcza. Wtedy pocałowali się po raz pierwszy. Potem powtarzali to regularnie. Aż kiedyś Zayn podczas seksu wymruczał wprost w jego ucho, że go kocha.

-O czym myślisz? - z wspomnień wyrwał go głos bruneta i poczuł jego rękę pod swoją koszulką.

-O wszystkim - odparł niezbyt szczerze. - I nadal martwi mnie sprawa z Harry'm. On wie.

-Wiem. I będzie nam to wypominać do końca życia.

-To czemu się w końcu nie ujawnimy? - zapytał i zmienił pozycję siadając na biodrach leżącego chłopaka.

-Bo mam dziewczynę.

-I chłopaka - dodał z przekąsem blondyn.

-Wiesz, że to na tobie mi najbardziej zależy, ale wiesz jaki stosunek ma moja rodzina. A Gwyneth jakoś się pozbędę - powiedział i splótł razem palce ich dłoni. Wiedział, że Niall to lubi, a jego dotyk go uspokaja, bo zauważył, że znów zaczął drżeć. Jak zawsze gdy jest lekko podenerwowany.

-Uh, dobra, zostawmy ten temat - westchnął Niall i złączył ich usta w namiętnym pocałunku. Zayn w tym czasie odszukał dłonią pilota od wieży i włączył ich ulubioną piosenkę, która wprowadzała ich w dobry nastrój. Chwilę później z głośników wydobył się w dźwięczny głos Rihanny w utworze Live your life.

Zayn wsunął swoje dłonie pod koszulkę blondyna i zaczął gładzić jego tors, a chłopak zamruczał z zadowoleniem w jego usta, które nadal całował.

Mulat oderwał od siebie blondyna by zdjąć mu koszulkę i wrócił do męczenia jego warg. Z minuty na minutę pocałunek słabł. Teraz muskali się delikatnie wargami tak jakby był to ich pierwszy raz. Zayn przeniósł swoje dłonie na biodra blondyna przyciągając go do siebie. Ręce Nialla owinęły mu się wokół karku, a palce wplótł w jego misternie ułożone włosy. Z czasem pocałunek znów zaczął przybierać na sile, ich języki zaczęły ze sobą współpracować. Całowali się coraz namiętniej i zachłanniej.

Niall poczuł, że pod wpływem pieszczoty usta jego przyjaciela zaczęły wyginać się w lekki łuk. Obydwoje chcieli żeby to trwało wiecznie. Blondyn przejechał delikatnie językiem po dolnej wardze i znów wsunął swój język w jego lekko i zachęcająco rozchylone wargi.

W momencie, w którym Niall najbardziej się wczuł, obydwoje usłyszeli głośne chrząknięcie. Szybko odsunęli się od siebie i spojrzeli w stronę skąd doszedł ich ten dźwięk.

W drzwiach pokoju Zayn'a stali jego...rodzice. Na twarzy matki malował się szok, o ojcu nie można było powiedzieć tego samego. Był wściekły. Niall miał pana Malika za miłego człowieka, ale teraz nie powiedziałby o nim tego.

-Ty! - krzyknął wskazując palcem na blondyna. - Wynoś się! Wyjdź z mojego domu.

Zszokowany chłopak ubrał rzuconą przedtem koszulkę na siebie i skierował się do drzwi.

-Będzie dobrze – powiedział tylko i wyszedł szybko.

Wiedział jakie konsekwencje czekają teraz Zayn'a i bardzo się o niego martwił. Nie chciał żeby mu się coś stało.

Wyszedł w ciemną uliczkę i spojrzał na zegarek. Była 21. Ostatni raz spojrzał na dom, z którego już było słychać głośne krzyki. Chciał wrócić tam, obronić go, ale nie mógł nic poradzić.

Wrócił do domu i zamknął się w pokoju. Próbował do niego zadzwonić, ale nie odbierał.

Czekając tak na jakikolwiek sygnał z jego strony. Cieszyłby się chociażby z głupiego SMS'a, w którym byłoby napisane Jest dobrze, ale nic takiego nie następowało. Nerwowo raz po raz zerkał na zegarek. Z 21 niespodziewanie zrobiła się północ.

Równo pięć po usłyszał dzwonek do drzwi. Zerwał się jak poparzony i otworzył drzwi.

Zza progu spoglądał na niego Zayn z wielką torbą przewieszoną przez ramię.

Spojrzał na niego smutno.

-Kazali mi wybierać. Miałem przestać się z tobą spotykać albo mam się wyprowadzić.

W głębi serca Niall uśmiechnął się choć wiedział, że w takiej sytuacji nie powinien.

Ale...wybrał jego. I to się teraz liczyło.

Wpuścił go do domu zabierając z jego ramienia torbę i przytulił go. Mocno, tak jak na to zasłużył.

*

Harry leżał w łóżku z rękoma podłożonymi pod głową i wpatrywał się w sufit.

I myślał o najpiękniejszych oczach jakie w życiu widział. I uśmiechu.

Zastanawiał się jako można być tak idealnym. Idealna osoba, z zepsutym charakterem, który bardzo go denerwował. Mimo że był w stosunku do niego opryskliwy i czasem, ba, stale niemiły jakoś udało mu się go polubić.

I był zadowolony z efektu jaki uzyskał dziś w szkole, gdy Tomlinson go do siebie wezwał po lekcji.

Ciągle odtwarzał w głowie moment, gdy na jego słowa nauczyciel zrobił się momentalnie podenerwowany i czerwone rumieńce zapłonęły na jego twarzy. Był pewien na sto procent, że to jego zasługa. Był coraz bardziej pewny, że uda mu się go poderwać.

Mimo dzielących ich lat, Harry nie zraził się. Wręcz przeciwnie, był zadowolony, że Louis jest od niego starszy, a jak i starszy to pewnie bardziej doświadczony. Harry'emu zrobiło się gorąco na samą myśl o tym.

I rozstał się ze swoim chłopakiem, co było lokatemu na rękę.

Nie mógł się doczekać kolejnych lekcji z nim.

Sam na sam.