#9

Krótko.

Enjoy.

~

Louis zapukał cicho do gabinetu dyrektora.

-Dzień dobry, usiądź Louisie - serdeczny głos dyrektora podniósł go na duchu.

Westchnął i usiadł na wskazanym wcześniej krześle. - O co chodzi?

Bez zająknięcia dostał to o co prosił i szybkim krokiem wyszedł z pokoju.

Bardzo, ale to bardzo potrzebował tych dwóch wolnych dni. Musiał przemyśleć to wszystko co wydarzyło się ostatnimi czasy. Miał na myśli tą całą sytuację z Harry'm. Z jednej strony chciał żeby ten dał mu spokój, bo z ich znajomości mogło by wyniknąć coś nieodpowiedniego, coś czego inni by nie zaakceptowali. Ale z drugiej strony był mu wdzięczny. Dzięki niemu zapomniał o byłym chłopaku, zdał sobie sprawę, że od ostatniej zdrady faktycznie nic nie czuł do swojego eks.

Ale była jeszcze trzecia strona, z której całkowicie zdawał sobie sprawę. Mianowicie on, ten utalentowany i przystojny chłopak zaczął mu się podobać. A pocałunki, które Styles na nim wymusił...po prostu chciał ich więcej!

Wsiadł do swojego samochodu, który zaparkował na nauczycielskim parkingu i szybko opuścił teren szkoły. Zahaczył jedynie o swoje mieszkanie z którego zabrał kilka najpotrzebniejszych ubrań na dwa dni i ruszył w drogę do jedynej osoby, która zaakceptowała go takim jakim jest i darzyła najtrafniejszą poradą.

*

-Cześć Fizz - przywitał ją z lekkim uśmiechem na twarzy gdy tylko otworzyła mu drzwi swojego mieszkania.

Ona jako jedyna z rodziny jeszcze przed ukończeniem pełnoletności sprzeciwiła się rodzicom i wyprowadziła się z domu do centrum Londynu. Jak na swój wiek była bardzo odpowiedzialna. Niezbyt dogadywała się z matką, więc po prostu pewnego dnia po jednej z większych kłótni spakowała się , zabrała najpotrzebniejsze rzeczy i za zaoszczędzone pieniądze wynajęła mieszkanie. Później poznała Tony'ego - miłość jej życia, ale to już inna historia.

Niska blondynka z dużymi oczyma rzuciła się na szyję brata z głośnym piskiem.

-Boże, Louis, tak dawno cię nie widziałam!

Jeszcze chwile trwali w mocnym uścisku aż w końcu Louis żartobliwie napomknął, że młodsza zaraz go udusi.

Zamknęła za nimi drzwi i przeszli razem do małego, ale przytulnego salonu.

-Jak w ogóle u ciebie? Radzisz sobie jakoś? - zapytał z troską w głosie. Jak każdy starszy brat martwił się o młodsze rodzeństwo. To normalne.

-Pewnie, u mnie wszystko gra. Jak zawsze - po błysku w jej oczach wiedział, że młoda nie kłamie i nie musi sobie już zaprzątać nią głowy. - Ale za to u ciebie nie bardzo, prawda? - zapytała czujnie. Zawsze wiedziała, gdy Louisa coś trapiło. Zachowywała się prawie tak jakby siedziała w jego głowie i znała każdą myśl, którą analizowała i szukała jakiegokolwiek sposobu aby jakoś rozwiązać problem bruneta.

-Czemu tak myślisz?

-Nie zwiedziesz mnie braciszku. Inaczej byś tu nie przyjechał, prawda? - jak zwykle go rozgryzła. Usadowiła się wygodniej na kanapie i wpatrywała się wyczekująco w brata. - No. To słucham cię.

-Wiesz, że uczę w miejscowym liceum, prawda? - pokiwała twierdząco głową i czekała na rozwój sytuacji. - Jestem wychowawcą jednej z klas. Nie ważne. I mam tam ucznia. I wiesz, od samego początku zaczął się do mnie...wiesz... - idealne słowo z trudem chciało przejść mu przez gardło. Nie to, że nie wiedział co powiedzieć. Po prostu się wstydził tego.

-Okej, wiem o co chodzi. Spodobałeś mu się, tak?

Louis wstydliwie pokiwał głową i wrócił do opowieści.

-Próbowałem go jakoś do siebie zniechęcić, ale wyszło jak wyszło.

-To znaczy? - dociekała młodsza.

-Całowaliśmy się.

Na te słowa Fizzy jak oparzona zerwała się z kanapy. Popatrzyła na niego. Miała w oczach złość? Zawód? Trudno było mu to określić. Ale na pewno jedno z dwóch. Mimo, że Fizz była młodsza, zawsze słuchał jej rad, których mu udzielała i dostosowywał się do tego co mówiła.

Ale teraz nawet nie chciał usłyszeć tego co miała do powiedzenia, bo już z góry założył, że nie będzie to nic specjalnie przyjemnego.

-Czyś ty oszalał? Przecież ty już kogoś masz!

-Już nie, zdradził mnie - wytłumaczył szybko smutnym głosem i spuścił głowę.

-Nie ważne - westchnęła ciężko. - Czy ty zdajesz sobie sprawę z konsekwencji jeśliby ktoś was przyłapał? Jeśli on nie ma jeszcze osiemnastki oskarżono by cię o pedofilię i Bóg wie o co jeszcze. Straciłbyś pracę, a tego byś chyba nie chciał, prawda?

Pokornie pokiwał głową, bo wiedział, że miała rację. Cholernie tego nie chciał, ale niestety ten chłopak miał w sobie to coś, że za żadne skarby świata nie chciał zrywać z nim jakiegokolwiek kontaktu.

Spodobał mu się ten zakazany kontakt z uczniem

-Słuchasz mnie?

-Co? - zapytał mechanicznie.

-Powiedziałam, że musisz z nim zerwać.

-Ale my nie jesteśmy razem. - Chciałbym.

-Tym lepiej - powiedziała zrezygnowanym głosem i z powrotem usiadła na swoim miejscu. Dopiero teraz zauważył, że cały czas chodziła nerwowo z jednego końca pokoju na drugi. - Zrób coś żeby dał ci spokój.

-Próbowałem! - powiedział już lekko poddenerwowanym głosem przypominając sobie ostatnie tygodnie gdzie starał się być niewiarygodnie niemiłym dla Harry'ego. Jak widać nie wyszło.

-To ja już nie wiem - westchnęła cicho. - jakby to powiedział Chris ...

-Pieprzyć to*- dokończył za siostrę.

*

Wreszcie sobota. Jeden z wielu dni, który był cały dla nich. Zero nauki, zakuwania do późnej nocy, robienia zadań i tym podobne.

Był wczesny ranek. Przez uchylone okno słychać było świergoczące ptaki i okazjonalnie przejeżdżające samochody.

-Zayn – rozbudzony blondyn oparł się na łokciu i ziewnął. - Wstawaj już. Nie przeleżysz dziś całego dnia.

-A co jeśli tak? - zapytał po chwili i przetarł zaspane oczy.

-Nic, ale pamiętaj, że miałeś się dziś spotkać z Gwyneth.

Na te słowa brunet jak na zawołanie schował się znów pod kołdrę i obrócił się tyłem do swojego chłopaka.

-Musiałeś mi psuć humor?

-Przepraszam, ale obiecałeś. Masz z nią zerwać dla mnie. Albo ja albo ona – powiedział całkiem poważnie i wyszedł z pokoju.

Przecież Niall doskonale wiedział, że Zayn wybierze jego, więc nie rozumiał czemu postawił mu ultimatum. Czyżby nadal był zazdrosny o dziewczynę?

Mimowolnie uśmiechnął się. Poczuł miłe ukłucie w brzuchu. Jeszcze nikt nie był o niego zazdrosny. A dla niego widok zazdrosnego Irlandczyka był najpiękniejszy na świecie.

*

-Cześć skarbie – niska brunetka weszła pośpiesznie do pobliskiej kawiarenki gdzie czekał już na nią Zayn. - Coś się stało, że chciałeś się tak nagle spotkać? - zapytała, gdy już zdjęła swoją kurtkę i wlepiła w niego swój wyczekujący wzrok.

Brunet nerwowo zagryzł dolną wargę. Chciał mieć już to za sobą, ale jednocześnie nie chciał ranić dziewczyny. W końcu byli razem trzy lata. Trzy piękne lata, których żadne z nich nie żałowało.

Jednak obiecał Niall'owi, że w końcu to zakończy. A on dotrzymuje obietnic.

Wziął głęboki oddech by dodać sobie odwagi.

-Gwyneth, myślę...myślę, że czas zakończyć nasz związek – powiedział szybko i spuścił wzrok by nie widzieć reakcji dziewczyny. Słyszał jej przyśpieszony oddech i ciche przekleństwa, które rzucała pod nosem w jego stronę, aż w końcu parsknęła cichym śmiechem.

-Ty sobie żartujesz, prawda? - zapytała, sama nie wierząc w swoje słowa.

Malik jedynie pokręcił przecząco głową.

-Przykro mi.

-Przykro ci? Tylko tyle? - była zdenerwowana. Słyszał to po jej głosie. - Masz już kogoś, prawda?

Niemrawo pokiwał głową.

-Ładna jest? - jej ciągłe pytania doprowadzały go do szału.

Spojrzał na nią pewnym wzrokiem i powiedział coś co leżało mu na sumieniu od dawna,

-To nie ona. To on. I jest zajebiście przystojny, a ty nie dorównujesz mu w najmniejszym stopniu – słowa z jego usta wypływały swobodnie jak woda w strumieniu. Nie miał żadnych zahamowań. Po prostu czuł, że musi to powiedzieć. - I co? Zdziwiona, że twój były woli chłopców?

Nie czekając na jakąkolwiek odpowiedź z jej strony wyszedł z lokalu szybkim krokiem i skierował się do domu Niall'a, który aktualnie był też i jego domem.

Rodzice Horan'a zaakceptowali ich związek i nie mieli żadnych wątpliwości co do nich.

Szybko zdjął buty i pobiegł schodami do ich wspólnego pokoju. Niall akurat siedział na łóżku tyłem do niego.

Zayn wskoczył na łóżko i przytulił się do jego pleców.

-Tak szybko? Myślałem, że dłużej ci to zajmie – usłyszał jego głos.

-Aż tak we mnie wątpisz? - zapytał udawanym obrażonym głosem. - Jak chcesz to mogę ci pokazać co robię naprawdę szybko – zamruczał wprost do jego ucha i gwałtownie wpił się jego wargi.

*

Harry korzystając z wolnego dnia, usiadł na szerokim parapecie i wpatrywał się w zamalowaną kartkę papieru.

Znowu to zrobił. Znowu go narysował.

Obiecał sobie, że tylko go poderwie, rozkocha w sobie i tyle. Ale nie, bo on akurat musiał się zakochać.

Ale jak tu się nie zakochać w takiej twarzy, co? Pytał sam sobie. Nie da się.

Po raz ostatni spojrzał na narysowany portret i potargał go na drobne kawałeczki.

Nie był jeszcze dostatecznie idealny.

~

Hej, przepraszam, że tak długo. Miałam to dodać już kilka dni temu, ale cóż. 

Musiałam wyjechać - stan psychiczny nakazywał. 

Okej, wiem, że strasznie się opuściłam w pisaniu. Zdaję sobie sprawę z tego, że się wypaliłam - zero pomysłów, zero weny.

Przepraszaaaam.

Aha, w razie jakichkolwiek pytań -> KLIK